यक्व मनूतय्गु दथुइ याकूबया ल्यंदुपिं परमप्रभुं छ्वयाहयादीगु सुतिलः व घाँसय् द्यःने लाःगु लः थें जुइ। इमिसं सुयात नं पियाच्वनी मखु, वा न मनूतय्के भलसा तइ।
“अन्न मुनीगु स्वला न्ह्यः हे जिं छिमिथाय् वा वयेगु दीकाबिया। जिं छगू शहरय् वा वय्काबिया, मेगु शहरय् वा मवय्का। छगू बुँइ वा वल अले मेगु बुँ वा मवयाः गना वन।
जात जातिया द्यःत मध्ये सुनां वा वय्के फइ? अथवा आकाशं थःम्हं हे वा वय्के फइ ला? हे परमप्रभु, जिमि परमेश्वर, छिं हे वा वय्कादी। उकिं जिमित छिगु हे आशा दु, छाय्धाःसा थ्व फुक्क यानादीम्ह छि हे खः।
तर इमिसं थःगु नुगलय् थथे धाइ मखु, ‘झीसं परमप्रभु झी परमेश्वरया भय कायेनु। वय्कलं हे वा वइगु इलय्या न्हापांगु व लिपांगु वा वय्कादी। दँय्दसं अन्न लइगु ई बियादी।’