1 थुलि जुइ धुंकाः जिं न्हूगु स्वर्ग व न्हूगु पृथ्वी खना। न्हापायागु स्वर्ग व पृथ्वी मदयावने धुंकल। समुद्र द हे मन्त।
थथे जुइ धुंकाः हानं मेगु हे न्हूगु आकाश व पृथ्वी दय्कादी धकाः परमेश्वरं धयादीगु दु। थ्व न्हूगु आकाश व पृथ्वीइ धर्मीपिं मनूत जक च्वने खनी। थ्व हे न्हूगु आकाश व पृथ्वीयात झीसं पियाच्वनागु खः।
“गथे न्हूगु आकाश व न्हूगु पृथ्वी जिं दय्के, उपिं जिगु न्ह्यःने दयाच्वनी,” परमप्रभुं धयादी। “थुकथं छिमिगु नां व छिमि सन्तान ल्यनाच्वनी।
अले सिंहासनय् फ्यतुनादीम्हय्सिनं धयादिल – “स्व, जिं फुक्कं न्हूगु यानाबी।” वय्कलं हानं धयादिल – “थ्व च्वयाति, छाय्धाःसा थ्व फुक्क वचन विश्वास याये बहःगु खः, अले सत्य नं खः।”
प्रभु झायादीगु सुनानं सी मखु। अबलय् आकाश तसकं सः वयाः मदयावनी। अले आकाशय् च्वंगु दक्व फुक्कं छ्वयाः नौ जुयावनी। पृथ्वी व पृथ्वीइ च्वंगु नं दक्व फुक्कं नाश जुयावनी।
अनं लिपा जिं तःधंगु तुयुगु सिंहासन व उकी फ्यतुना च्वंम्हय्सित खना। वय्कःयात खनाः आकाश व पृथ्वी मदयावन। अले इमित च्वनेत गनं हे थाय् मन्त।
व दिंखुन्हु, परमप्रभुं थःगु ग्यानापुगु, तच्वःगु शक्तिं व तच्वकं ज्वःगु तरवारं सुल्ल न्ह्याइम्ह व हितु हीम्ह सर्प लिव्यातन्यात सजाँय बियादी, अले व समुद्रया तःधिकःम्ह अजिङ्गरयात स्यानादी।
समुद्रं प्यंगू किसिमयापिं ततःधिकःपिं जन्तुत पिहां वल।
अले जिं झिपु नेकू व न्हय्गः छ्यं दुम्ह पशु समुद्रं पिहां वयाच्वंगु खना। वयागु नेकू पतिकं श्रीपेच दु। वयागु छ्यं पतिकं परमेश्वरयात सराः बीगु नां च्वयातःगु दु।
मभिंपिं धाःसा लबुत थाहां वःगु समुद्र थें खः, व सुम्क च्वनी मखु, वयागु लखं दाग व भ्यातनाः सिलाछ्वइ।
परमप्रभुं मू पुलाः छुत्कारा यानादीपिं हाकनं लिहां वइतिनि। इपिं सियोनय् म्ये हा हां दुहां वइ, अले इमिगु छ्यंया श्रीपेच न्ह्याबलेंया निंतिं लसता जुइ। इमिसं खुसि व लसता कायेखनी। अले दुखं व झसुका इपिंपाखें तापाक हे जुइ।
सृष्टि थः हे नं स्यनेगुपाखें बचय् जुयाः लिपा परमेश्वरया सन्तानलिसें तःधनी तिनि धयागु आशा दु।
भ्वंथू तुला वं थें आकाश नं थूतुला वन। पहाडत व टापुत फुक्कं चिला वन।