1 परमप्रभुं मोशायात धयादिल,
अनंलि इपिं हसेरोत त्वःताः न्ह्याः वन। अले पारानया मरुभूमिइ थ्यंकाः पाल ग्वयाः च्वन।
उबलय् छिपिं सकलें जिथाय् वयाः धाल, “व देशया चिवा कयाः अन गुगु लँपु जुयाः वनेमा अले झीपिं वनेगु शहरत गथे च्वं धकाः खबर हयेत झीसं थःगु न्ह्यःने मिजंत छ्वयेनु।”
थ्व खँ जितः यल। अले जिं फुक्क कुलं छम्ह छम्ह यानाः झिंनिम्ह मनूत ल्यया।
जि पिइदँ दुबलय् परमप्रभुया दास मोशां जितः थ्व देशयागु चिवा कायेत कादेश-बर्नेनं छ्वयाहःगु खः। अले जिं अनयागु खःगु खँ वयाथाय् हया।
आशेरया कुलपाखें मिखाएलया काय् सतूर,
“छिमित सर्बयकथं जमिन इनाबीपिं मनूतय्गु नां थथे दु, पुजाहारी एलाजार व नूनया काय् यहोशू।
थथे इनेत इमित ग्वाहालि बीत छगू छगू कुलं छम्ह छम्ह नायः नं ल्य।
परमप्रभुं छिमित कादेश-बर्नेनं थथे धयाः छ्वयादिल, “वनाः जिं छिमित बियागु देश अधिकार या।” अय्नं छिमिसं परमप्रभु छिमि परमेश्वरया आज्ञायागु विरोध यात। अले छिमिसं वय्कःयात पत्याः नं मया, वय्कःया खँ नं मन्यं।
अनंलि नूनया काय् यहोशूं शित्तीमं निम्ह जासूसतय्त सुनां मसीक थथे धयाः छ्वत, “हुँ, व देशयात बांलाक स्व, खास यानाः यरीहो शहरयात।” अथे जुयाः इपिं वन। राहाब नांयाम्ह छम्ह वेश्याया छेँ दुहां वनाः अन हे बाय् च्वन।
हे परमप्रभु, छि पुस्तां पुस्ता तक जिमिगु च्वनेगु थाय् जुयादीगु दु।
