1 परमप्रभुयागु तंया कथिया दुःखयात खंम्ह मनू जि हे खः।
छिगु तमं जितः ल्हाकातःगु, अले छिगु फुक्क लबुं जितः त्वपू वःगु दु। सेला
दया यानादिसँ हे जिम्ह पासापिं दया यानादिसँ! छाय्धाःसा परमेश्वरया ल्हातं जितः कय्कादीगु दु।
उकिं इमिसं यर्मियायात यंकाः पिवाःत च्वनीगु चुकय् दुगु जुजुया काय् मल्कियाहया तुंथिइ क्वफानाबिल। इमिसं यर्मियायात खिपःया ग्वाहालिं तुंथिइ क्वफात। उगु तुंथिइ लः मदु, ध्याचः हे ध्याचः जक दु। यर्मिया ध्याचलय् तुन।
वयात मनूतय्सं हेला यानाः मयय्कल, व दुःखय् लाःम्ह मनू खः, वं दुःख बांलाक स्यू। व खनाः मनूतय्सं थःगु ख्वाः फहीकीगु। वयात हेला यात, झीसं वयात छुं मू वंम्ह मतायेका।
छिं जितः तःकः हे दुःखय् लाकादिल तर छिं जितः हानं जीवन बियादीतिनि, अले मृत्युया गालं थकयादीतिनि।
मिजंपिं, मिस्त, मस्त, राजकुमारीत, जुजुया सेनापति नबूजरदानं शापानया छय् अहीकामया काय् गदल्याहया ल्हातय् लःल्हाःपिं फुक्कसित व अगमवक्ता यर्मियायात अले नेरियाहया काय् बारूकयात नं इमिसं यंकल।
जिगु जीवन बिनावंगु निभाः थें जुयाब्यूगु दु। अले जि गंगु घाँय् थें जुइ धुन।
जिमि मनूतय्त घाःपाः याःगु खनाः जि थः हे घाःपाः जूगु दु। जि ह्वाँय्ह्वाँय् ख्वये, जिगु नुगः क्वतुंगु दु।
