1 योनायात थ्व तसकं मयल। अले तसकं तंम्वल।
“अले व तसकं तंम्वय्काः छेँय् नं वने मास्ति मवय्कल। अय्जूगुलिं अबुम्हं हे पिने वयाः वयात ह्यय्कल।
थ्व न्यनाः परमेश्वरं धयादिल, “फसिमाया कारणं छ तंम्वये ज्यू ला?” योनां लिसः बिल, “ज्यू, सी माःसां ज्यू।”
परमप्रभुं धयादिल, “छ तंम्वये थाय् दु ला?”
जिं थःगु धिबा थः यःम्हय्सित बी मदु ला? जिं बिल धकाः छिमि तं पिहां वः ला कि?’”
थ्व खनाः भ्वय् सःतूम्ह फरिसीं मनं मनं थथे खँ वाय्कल – “थ्व मनू अगमवक्ता खःसा ला वयात थिया च्वंम्ह मिसा सु खः, अले गज्याःम्ह खः धकाः सीके फयेमाःगु खः, छाय्धाःसा थ्व मिसा ला छम्ह पापीनी खः।”
अय्नं पावल व बारनाबासं मग्यासे थथे धाल – “परमेश्वरयागु भिंगु खँ छिकपिन्त निं न्हापालाक न्यंके माःगु खः। छिकपिन्सं हे न्यने मयः धाल धाःसा, अले थःपिन्त अनन्त जीवन कायेत मल्वःपिं ताय्कल धाःसा आः जिपिं यहूदीमखुपिन्थाय् वनाः कं वने।
