24 तर इमिसं थःगु नुगलय् थथे धाइ मखु, ‘झीसं परमप्रभु झी परमेश्वरया भय कायेनु। वय्कलं हे वा वइगु इलय्या न्हापांगु व लिपांगु वा वय्कादी। दँय्दसं अन्न लइगु ई बियादी।’
हे सियोनयापिं मनूत, लय्ता, परमप्रभु थः परमेश्वरयाके लय् लय्ताता न्ह्यइपुइकाच्वँ! छाय्धाःसा वय्कलं दकलय् न्हापां वइगु वा छिमित बियादीगु दु, छाय्धाःसा वय्कः विश्वास याये बहःम्ह खः। अले छिमिगु निंतिं माक्व वा वय्कादी न्हापागु वा व लिपायागु वा न्हापा थें हे वय्कादी।
जात जातिया द्यःत मध्ये सुनां वा वय्के फइ? अथवा आकाशं थःम्हं हे वा वय्के फइ ला? हे परमप्रभु, जिमि परमेश्वर, छिं हे वा वय्कादी। उकिं जिमित छिगु हे आशा दु, छाय्धाःसा थ्व फुक्क यानादीम्ह छि हे खः।
इमिके अगमवाणी कनाच्वंगु इलय् वा मवय्मा धकाः आकाश हे तिनाबीगु शक्ति दु, हानं लःयात हि यानाबीगु शक्ति नं दु। इमित यःबलय् पृथ्वीइ न्ह्याथें ज्याःगु ल्वय् हयेगु अधिकार नं इमिके दु।
“अन्न मुनीगु स्वला न्ह्यः हे जिं छिमिथाय् वा वयेगु दीकाबिया। जिं छगू शहरय् वा वय्काबिया, मेगु शहरय् वा मवय्का। छगू बुँइ वा वल अले मेगु बुँ वा मवयाः गना वन।