24 जिं पहाड पहाडय् स्वया, उपिं थुरथुर खानाच्वंगु दु, डाँडात न्ह्यःने ल्युने लिगिलिगि सनाच्वंगु दु।
समुद्रयापिं न्यात, आकाशयापिं झंगःत, मैदानयापिं पशुत, जमिनय् थुखे उखे जुइपिं फुक्क प्राणी अले पृथ्वीइ दुपिं फुक्कं मनूत जिगु न्ह्यःने थुरथुर खाइ। पहाडत फातापुली, भीरत कुचा कुचा जुइ, फुक्क पःखाः दुनी।
तर परमप्रभु ला सत्य परमेश्वर खः, वय्कः ला, म्वाःम्ह परमेश्वर व सदांयाम्ह जुजु खः। वय्कः तंचायादीबलय् पृथ्वी खाइ। जाति जातितय्सं वय्कःया तं सह याये फइ मखु।
अथे जुयाः परमप्रभु थः प्रजालिसे तंचायादीगु दु अले इमित सजाँय बीत थःगु ल्हाः ल्ह्वनादीगु दु। पर्वतत थरथर खाइ अले सीम्हत धू थें लँय् अथें हे वांछ्वया तइ। तर उलि जुलं नं परमप्रभुया तं क्वलाइ मखुनि अले इमित सजाँय बीत वय्कःया ल्हाः ल्ह्वना तुं च्वनादी।
वय्कःया क्वय् पहाडत नायावनी, अले ब्यासित निब्व जुइ। पहाडत मिइ मैन नायावं थें नायावनी, भीरं लः क्वहां वः थें ल्वहंत सुल्ल क्वहां वनी।
वय्कःया हाबलासां संसारयात जः खय्काबी, थ्व खनाः पृथ्वी थरथर खाइ।
परमेश्वर तम्वयादिल, अले उबलय् भ्वखाय् ब्वल, पृथ्वी खात, पहाडया जग हे वारावारा सन।
परमप्रभुं धयादिल, “पर्वतय् वनाः परमप्रभुया न्ह्यःने दँ, छाय्धाःसा परमप्रभु अनं जुयाः झायादीत्यंगु दु।” अले तसकं वःगु वाफसं परमप्रभुया न्ह्यःने पहाडयात तछ्यानाबिल, ल्वहंयात कुचा कुचा यानाबिल। अय्नं परमप्रभु उगु फसय् मदी। वाफय् वयेधुंकाः भ्वखाय् ब्वल। उगु भ्वखाचय् नं परमप्रभु मदी।
पहाडत छितः खनाः थुरथुर खात। आकाशं वा वया हे च्वन। ततःजाःगु समुद्र थ्वय्क हाल अले लःग्वारा सन।
वय्कः जुइगु दिनाः पृथ्वीयात संकादिल। वय्कलं स्वयादिल, अले जात जातित थुरथुर खात। न्हापांनिसें दुगु पहाड पर्वतत कुचा कुचा जुल, उपिं पुलांगु डाँडात क्वदल। वय्कः सदां झाया हे च्वनादी।
शत्रुतय् सलतय्गु स्वाँ स्वाँ याःगु सः दानपाखें ताये दयाच्वंगु दु। इमि बल्लाःपिं सलत हाःगु सः न्यनाः देशयापिं सकलें मनूत थरथर खात। इपिं देशयात अले अन दुगु फुक्क खँयात नाश यायेत वःगु दु। शहर व अन च्वंपिन्त।
न न्याःगु सः आकाश न्यंक न्यन। हाबलासाया जलं प्यखें जल्ल थित। पृथ्वीइ भ्वखाय् ब्वयाः लिगिलिगि सन।
भ्वंथू तुला वं थें आकाश नं थूतुला वन। पहाडत व टापुत फुक्कं चिला वन।
परमप्रभु मिनापं पर्वतय् कुहां झाःगुलिं पर्वत छगुलिं कुँया कुं जाल। अगलं कुँत्याः पिहां वः थें पर्वतं पिहां वल। पर्वत छधिकं खात।
जिं धया– जि पहाडतय्गु लागि ख्वये, जि मरुभूमिइ दुगु घाँय्ख्यःया निंतिं ख्वये, छाय्धाःसा व गने धुंकल। सुं नं अनं यात्रा याइ मखु। अन सा द्वहं मन्त। पशुत व झंगःत बिस्युं वने धुंकल।
अथे जुयाः जिगु तमं व दिंखुन्हु आकाशयात थरथर खाकाबी। अले जि दक्व शक्ति दुम्ह परमप्रभुया क्रोधं पृथ्वी सनी।”
पृथ्वी अय्लाःगुलुत लँय् धेधेचुयाः जू थें व ग्वःफय् वयाः बल्चायात संकूगु थें सनी। अले थःपिन्सं यानागु विद्रोहया दोष वयात तःधंगु झ्यातुगु ल्ह्वने हे मफुगु कु थें जूगु दु गुकिं यानाः व गुबलें दने मफय्क क्वदःगु दु।