2 “क्वय् कुमाःया छेँय् हुँ, अन जिं छन्त जिगु वचन कने।”
न्हापा न्हापा अगमवक्तातय्पाखें परमेश्वरं झी तापाःबाज्यापिं नाप तःकः मछि तःकथं नवानादिल।
आः दनाः शहरय् हुँ, अन हे छन्त यायेमाःगु ज्या कनी।”
वय्कलं जितः थ्व नं क्यनादिल, का दुगु गँचा तयाः दय्कातःगु अंगः लिकसं थःगु ल्हातय् का दुगु गँचा ज्वनाः प्रभु दनाच्वंगु जिं खना।
तर इपिं जिगु सभाय् च्वंगु जूसा इमिसं जि प्रजायात जिगु वचन न्यंकीगु जुइ। अले इमित मभिंगु लँपाखें व इमिसं यानाच्वंगु मभिंगु ज्यापाखें लित हइगु जुइ।
परमप्रभुं जितः थथे धयादिल, “वनाः छपु सुतिया जनी न्या, अले व छंगु जँय् च्यु, तर उकियात लखं प्याके मते।”
उगु हे दँय् परमप्रभुं आमोजया काय् यशैयालिसें न्ववानादिल। वय्कलं वयात थथे धयादिल, “हुँ, छंगु म्हय् च्वंगु भांग्रा त्वःति अले छंगु तुतिइ च्वंगु लाकां नं त्वः।” अले वं अथे हे यात, अले व पचिंनांगा व लाकां मदय्क हे न्यासि जुल।
परमप्रभुपाखें यर्मियायाथाय् वःगु वचन थ्व हे खः –
जि क्वय् कुमाःया छेँय् वना। अन जिं वं घःचालय् छुं दय्काच्वंगु खना।
