16 न्ह्याबलें लय्ताया च्वँ।
छिमिके तःधंगु आशा दुगुलिं लय्ताया च्वँ। दुःखकष्ट जूसां सहयाना च्वँ। प्रार्थना यायेगु गुबलें त्वःते मते।
प्रभुयाके न्ह्याबलें लय्ताया च्वँ। जिं हानं धाये – “लय्ताया च्वँ।”
छिपिं स्वयाः न्हापायापिं अगमवक्तातय्त नं थथे हे दुःखकष्ट ब्यूगु खः। उकिं लय्ताया जु, छाय्धाःसा स्वर्गय् छिमित बीत तःधंगु सिरपाः तयातःगु दु।
नुगः ख्वःपिं थें जूसां न्ह्याबलें लय्तायाच्वना। जिपिं गरीब जूसां मेपिन्त तःमि यानाबिया। जिमिके छुं हे मदु थें च्वंसां जिमिके सकतां दु।
अथे भूत आत्मातय्सं नं छिमिगु खँ न्यं धकाः लय्तायेगु बांलाःगु खँ मखु, बरु छिमिगु नां स्वर्गय् च्वयातःगु दु धकाः लय्ता।”
इमिसं धाल – “प्रभु, थ्व मरि जिमित न्ह्याबलें बियादिसँ।”
