18 तुसब रजासब, सेनापतीसब, सक्तिसाली लोकसब, घोरा आ घोरामे सबार भेलसब, स्वतन्तर आ दास, छोट आ बरका सबके मासु खो!”
तकरबाद पिरथिबीके रजा, सासक, सेनापती, धनबान आ अधिकारीसब आ हरेक दास आ स्वतन्तर सब लोकसब पहारके गुफासब आ चटानसबमे घोसैरगेलै।
तब उ छोटका आ बरका, धनिक आ गरिब, स्वतन्तर आ दास सबके आपन देहना हाथमे या आपन-आपन कपारमे चेन्हा लगाइले लगाइल्कै।
तब चेलासब येसुके पुछल्कै, “कते परभु?” येसु ओइसबके कहल्कै, “जते मरी छै, गिधसब ओतै जमा हेतौ।”
जते मरी रहैछै, गिधसब ओतै जमा हेतौ।
जाती जातीके लोकसब करोधसे भरलछै, महज आब अहाँके आपन करोध देखाबैबला समय एलछै, मरलहासबके नियाय करैबला समय एलछै आ अहाँके सेबकसब, अगमबक्तासब आ पबितर जनसब आ अहाँके डर मानैबला छोट-बरका सबके इनाम दैबला समय आ पिरथिबीके बिनास करैबलासबके नास करैके समय एलछै।”
तु जे जानबर आ दसटा सिङके देखलिही, उ ओइ बेबिचारनी जनिके घिरना करतै। उसब ओकर सब चिज लुइटके नङटे बनाइतै आ ओकर मासु खेतै आ ओकरा आइगसे नास कैरदेतै।
तब सिंहासनसे बरका जोरसे एहेन कैहरहल एकटा अबाज एलै, “हे परमेस्वरके सेबकसब, ओकर डर मानैबलासब, छोट आ बरका, सबकोइ परमेस्वरके परसन्सा कर।”