12 चाहे अभाब हेबे चाहे परसस्त हेबे कनङके जिबन चलाइबै से बात हम सिखने चियै। अघाएलमे हेबे या भुखाएलमे हेबे, भरपुरीमे हेबे या कमीमे हेबे, कोनोभी परिस्थितीमे सन्तुस्ट रहैले हम सिखने चियै
हमर जुवा आपन उपर उठा आ हमरसे सिख, कथिलेत हम दयालु आ नरम हिरदयके चियौ, तब तोरासबके आत्माके बिसराम मिल्तौ।
हम कतहेक रात नै सुइतके खुब मेहनत करलियै। हम बहौत बेर खाना बिना भुखे पियासे रहलियै आ बस्तर नै भेलासे जारसे कठुवाइलियै।
तोरासबसङे रहैतकाल जब हमरा घटि-कमी भेलै, तब हम ककरो बोझ नै बनलियै, कथिलेकी माकेडोनिया परदेससे एल भाइसब हमर घटि-कमी पुरा करल्कै। हम तोरासबके बोझ पैहनियो नै रहलियौ आ पाछुवो नै हेबौ।
तोरासबके बरका बनाबैके लेल हम आपनके छोट बैनके परमेस्वरके सुसमाचार फोकटमे सुनाइलियौ त कि हम पाप करलियै?
कतहेक लोक कहैछै, “पावलके चिठीसब गम्भीर आ करा हैछै, महज उ आपने हैतकाल कमजोर हैछै आ ओकर बोली कोनो महत्वके नै हैछै।”
हम पावल, तोरासबके सामने डरपोक चियै, महज दुर रहैबेर हम तोरासब परती साहसी हैचियै कैहके तोरासबके बिचमे हल्ला चललछै कहाने। खिरिस्टके नम्रता आ दयासे हम तोरासबके बिन्ती करैचियौ कि,
तब येसु फेनो ओइसबके कहल्कै, “अहै खातिर स्वरगके राजके बारेमे जानकार भेल्हा हरेक धरमगुरु एकटा घरके मालिक जखा चियै, जे आपन बखारीसे लबका आ पुरन्का अनमोल चिजसब निकाइल सकैछै।”