7 कथिलेत गरिबसब त तोरेसबसङे सबदिन रहतौ आ जब तोरासबके इक्छा लाग्तौ त कोनो बखत तुसब भलाइ कैर सकबिही। महज हम त तोरासबके सङे सबदिन नै रहबौ।
कथिलेत गरिबसब सबदिन तोरेसबसङे रहतौ, महज हम त सबदिन नै रहबौ।
हे हमर भाइ, तोहर परेमसे हम बहौत आनन्द आ सानत्वना पाबनेचियै, कथिलेकी तोहरसे परमेस्वरके जनसबके हिरदय फेनसे तजा भेल छै।
परमेस्वर पहिनेसे आपन पबितर अगमबक्तासबके मुहसे बोलल्हा सब चिजके पुनरअस्थापन हैबला बखत नै आबेतक खिरिस्टके स्वरगमे रहेपरतै।
आब हम सन्सारमे नै रहबै, महज उसब त सन्सारेमे रहतै आ हम अहाँके लग आइबरहल चियै। हे पबितर पिता, अहाँ आपन नामके सक्तिसे एकरासबके रक्छा करु, जे नाम अहाँ हमरा देलियै, ताकि ओहोसब हम आ अहाँ एक भ्याल जखा एक हेबे।
हम पितालगसे सन्सारमे एलचियै, आब फेनो सन्सार छोइरके पितालग घुइमके ज्यारहल चियै।”
“आब हम हमरा पठाइबला लग जाइचियै, महज ‘अहाँ कते ज्यारहल चियै?’ कैहके तुसब कोइ नै हमरा पुछैचिही।
“हे हमर छोट बालकसब! कुछ देरतक मातरे हम तोरासबसङे रहबौ। तुसब हमरा ताकबिही आ जहिनङ हम यहुदीसबके कहने छेलियै, आब तोरोसबके कहैचियौ, ‘जते हम ज्यारहल चियै, तते तुसब आबैले नै सकबिही।’
महज येसु कहल्कै, “अकरा छोरदहै! कथिले तुसब अकरा हैरान करैचिही? यि त हमर खातिर बहौत असल काम करने छै।