7 जब तुसब लराइ-झगरासबके हल्ला सुनबिही तब ओइ बखत नै डेरा। कथिलेत पहिने यि घटनासब हेबैये परतै महज अन्त तखुन्ते नै हेतौ।
“हम सान्ती तोरासबके छोइरदैचियौ, हम आपन सान्ती तोरासबके दैचियौ। सन्सारके देल जखा हम तोरासबके नै देबौ। तोरासबके मन बेचैन नै हेबे आ तुसब नै डरा।
उ धरम सास्तरसे परमान द्याके ओइसबके अनङके अरथ खोइलके बुझहेल्कै, “मुक्ती दैबला परभु येसु खिरिस्टके दुख भोइगके मरे परतियै आ मरके जि उठे परतियै, तब अकरे सुसमाचार हम तोरौरके सुनाइचियौ, जे मुक्तीदैबला खिरिस्ट चियै।”
“पापमे फसाइबला सन्सारके लोकसबके धिक्कार! सन्सारमे पाप करैबला जाँचसब त अबस्य आबैछै, महज धिक्कार उ लोकके, जकरसे पाप करैबला परिक्छा आबैछै!
येसु चेलासबके कहल्कै, “तोरासबके मन बेचैन नै हेबे। तुसब परमेस्वरमे बिस्बास करैचिही आ हमरोमे बिस्बास कर।
जब हेरोद रजा यि बात सुनल्कै, तब उ बेचैन भेलै आ ओइसबसङे पुरे यरुसलेमो बेचैन भेलै।
बहुत लोकसब हमर नाममे ‘हम्ही खिरिस्ट चियौ’, कहैत एतौ आ बहुत लोकसबके बहकेतौ।
जाती-जातीके बिचमे लराइ हेतौ आ राजके बिरोधमे राज खरा हेतौ। जते-तते भुमकौनसब आ भुखमरीसब हेतौ। यि त अन्तके दिनके सुरुवात मातरे चियै।