30 एकटा अगमबक्ता भेलाके कारन उ जानैछेलै कि परमेस्वर ओकरे धियापुतासे ओकरे सिंहासनमे बैठाबैके बचन देने छेलै।
कथिलेत अगमबक्तासब आपन मनसे अगमबानी नै करल्कै, महज पबितर आत्माके परेरनासे उसब परमेस्वरके तरफसे बोल्नेछेलै।
मैरके जिबित भ्याल रजा दाउदके बंसके येसु खिरिस्टके याद कर। कथिलेत हमर परचार करल सुसमाचार एह्या चियै।
उ सुसमाचार परमेस्वरके बेटा, येसु खिरिस्टके बिसयमे चियै। उ लोक भ्याके रजा दाउदके बंसमे जलम लेल्कै।
जबकि दाउद आपने पबितर आत्मासे कहनेछै, ‘परमपरभु हमर परभुके कहल्कै, तु हमर दहिना हाथ कता बैठ, जाबेतक हम तोहर दुस्मनसबके तोहर टाङके खराम नै बनाइबौ।’
ओकर बस्तर आ जाङमे “रजासबके रजा आ परभुसबके परभु” कैहके लिखल छेलै।
उसब थुमाके बिरोधमे लराइ करतै महज थुमा आपनसङे बोल्याल, छानल आ बिस्बास योग्यसबके ल्याके ओकरासबके जित्तै कथिलेत उ परभुसबके परभु आ रजासबके रजा चियै।
ओकर कहल बात पबितर धरमसास्तरमे अनङ लिखल छै, “‘तु सबदिनके लेल पुजारी चिही।’ कैहके परमपरभु किरिया खेनेछै आ उ आपन मन नै बदलतै।”
परमेस्वरके परतिग्या पाबैबला लोकसबके उ आपन करल परतिग्या पक्का छै आ कहियो नै बदलतै कैहके देखाबैके लेल उ किरिया खेल्कै।
अहैलेल परमेस्वर ओकर बिसराम दैबला ठाममे जाइके लेल तोकल बिसेस दिनके “आइ” कहल्कै। उ पहिने बोलल बात बहुत सयमके बाद रजा दाउदके बोलैले लगाइल्कै, “यदि तुसब आइ परमेस्वरके अबाज सुनबिही त, तुसब आपन हिरदय कठोर नै बना।”
तहैलेल पबितर आत्मा कहैछै, “यदी आइके तुसब परमेस्वरके आबाज सुनबिही त,
दोसर ठाममे यसैया अगमबक्ता फेर कहैछै, “यिसैके बंससे एक गोरे एतै, उ गैर-यहुदीसब उपर सासन करतै आ उसब ओकरेमे आसा राख्तै।”
“हौ, भैयारीसब, धरमसास्तरके बचन पुरा हैकेचाही, जे बचन येसुके पकराबैके लेल लोकसबके अगुवाइ करैबला यहुदाके बिसयमे दाउदके मुहसे पैहनैये पबितर आत्मासे बाजल छेलै।
आ कहल्कै, “तोरासबसङे रहैतकाल हमर बोलल्हा बचन एहा चियै, अरथात मोसाके बेबस्था, अगमबक्ताके किताबसब आ भजनसङगरहके किताबमे हमर बारेमे लिखलाहा सबबातसब पुरा हैए परतै।”
तब उसब येसुके हाथ-टाङमे काँटी ठोइकके कुरूसमे लटकेल्कै। ओकर बस्तर चिठा लग्याके बाइटलेल्कै।
ओहैमे येसु ओइसबके पुछल्कै, “ओनङ छै त दाउदके पबितर आत्मा कनङके खिरिस्टके ‘परभु’ कहैले लगेल्कै, कथिलेत दाउद आपनेसे एहेन कहनेछै,
पहिन्का जुगमे परमेस्वर अपनासबके पिता पुरखासङे अगमबक्तासब दुवारा बहुत बेर आ बहुत किसीमसे बोलल छेलै।