17 जब पतरुस सोइच रहल छेलै यि दरसनके अरथ कथी भ्यासकैछै, तहै बखत करनेलियसके पठाएल लोकसब पुछैत-पुछैत सिमोनके देहरीमे ठार भेलै,
ओकरासबके भितरमे रहल खिरिस्टके आत्मा खिरिस्टके दुख भोगेपरतै आ पछा आबैबला महिमाके बारेमे पहिनेसे भबिसबानी करने रहै। तब उ समय कहिया आ कनङके एतै कैहके उसब खोज-तलास करने छेलै।
यि बातके हम कनङके खोज-तलास करबै से दोधारमे परलियै। तैल्याके हम ओकरा पुछलियै, ‘कि तु यरुसलेम ज्याके ओतै हम तोहर फैसला कैरदेबौ से चाहैचिही?’
एक दिन करनेलियस दिनके तिन बजे परमेस्वरके एकटा स्वरगदुतके दरसनमे अस्पस्ट रुपसे देखल्कै। स्वरगदुत आइबके करनेलियसके कहल्कै, “ऐ करनेलियस।”
तकरबाद पतरुस बहौत दिनतक योप्पामे छलाके काम करैबला सिमोन सङे रहलै।
जब यि बात मन्दिरके कप्तान आ मुल पुजारीसब सुनल्कै तब अइसबके नतिजा कथी हेतै कैहके परेरितसबके बारेमे दोधारमे पैरगेलै।
उसब आस्चरजमे परलै आ अलमलमे पैरके एक दोसरके एहेन कहेलाग्लै, “अकर अरथ कथी चियै?”
येसु चेलासबके टाङ धुवाइलाकेबाद, आपन राखल उपरका बस्तर फेनो पिन्हके आपने ठाममे बैठलै। तब उसबके कहल्कै, “हम तोरासबके लेल कथी करनेचियौ, कि तुसब बुझलिही?
दमस्कसमे हननिया नामके एक गोरा येसुके बिस्बासी रहै। ओकरा दरसनमे परभु कहल्कै, “ऐ हननिया।” उ कहल्कै, “हम अतै चियै परभु।”