2 अपनासबके परभु आबैबला दिन भेलौ कहतौ त तुसब नै घबरा आ भरममे नै पर। ओइ दिनके बिसयमे कोइ अगमबानीसे, कोइ बोलिसे आ कोइ-कोइ हमरेसब जखा लिखल चिठीसे भरममे पारैले खोज्तौ तैयो बिस्बास नै करिहे।
जब तुसब लराइ-झगरासबके हल्ला सुनबिही तब ओइ बखत नै डेरा। कथिलेत पहिने यि घटनासब हेबैये परतै महज अन्त तखुन्ते नै हेतौ।
हम पावल आपने हाथसे गोरलगी लिखके पठाइचियौ। हमर सब चिठीके चिन्हैबला चेन्हा इहे चियौ। हम अहिनङेके लिखैचियै।
जब तुसब बरका लराइ, झगरा आ मारकाटके बातसब सुनबिही तैयो तुसब नै घबराइहे, कथिलेत पहिने यि घटनासब हेबैये परतै, महज अन्त तुरन्ते नै हेतौ।”
परभुके कहल बचन अनुसारे त तोरासबके कहैचियौ कि परभु फेनसे आबैबला दिनतक अपनासब जिबित भेल्हासब कोनोभी हालतमे मरलहा लोकसबसे अगा ओकरा नै भेटबै।
अपनासबके परभु येसु खिरिस्ट आबैबला दिनमे तुसब निरदोस रह कैहके उ तोरासबके आखिरतक बौकार बनाइतौ।
येसु चेलासबके कहल्कै, “तोरासबके मन बेचैन नै हेबे। तुसब परमेस्वरमे बिस्बास करैचिही आ हमरोमे बिस्बास कर।
कथिलेत तोरासबके आपन धिरजके कारन जिबन मिल्तौ।”
कथिलेत झुठा खिरिस्ट आ झुठा अगमबक्तासब देखा परतौ। सम्भब त अचमके कामसब आ चेन्हासब देख्याके परमेस्वरके छानल लोकसबके बहकेतौ।
महज उ जानबर आ ओकर अगा अचमके चेन्हा देखाइबला झुठा अगमबक्ता दुनु पकराउमे परलै। एहैन अचमके कामसे झुठा अगमबक्ता ओइ जानबरके छाप लगाइबला आ मुरती पुजा करैबलासबके बहकाइने छेलै। दुनुके जिबिते आइगके धिधरामे फेक देल्कै।
ताकि कोइ दुख भेल बखतमे कोइ हतास नै हो कैहके हमरासबके इक्छाछै। सताबट त अपना बिस्बासीसबके जिबनमे अबस्य आबैछै से बात तोरासबके थाहे छौ।
कोइ नै बेरथके बात कैरके तोरासबके धोखा दैले पाबे। कथिलेत बेरथके बातसबके कारन परमेस्वरके दन्ड थेथरमे परैछै।
तहै खातिर भाइ-भैयासब, आपन बिस्बासमे अस्थिर भ्याके रह, उ चाहे बोलि-बचनसे हेबे, चाहे लिखल चिठीसे हेबे, तुसब जे सिक्छा पाबनेचिही ओकरा पकरने रह।
कथिलेकी परभुके आबैबला दिन त रातमे चोर एल जखा सुटुक्क दबर एतै कैहके तोरासबके एकदमसे थाहे छौ।
“हम सान्ती तोरासबके छोइरदैचियौ, हम आपन सान्ती तोरासबके दैचियौ। सन्सारके देल जखा हम तोरासबके नै देबौ। तोरासबके मन बेचैन नै हेबे आ तुसब नै डरा।
हम अखुन्का दुखके बिचार करैचियै त, जे जहिनङ अबस्थामे छै, उ तहिनङे अबस्थामे रहतै त निक हेतै।
अगमबक्तासबके आत्मा अगमबक्तेसबके अधिनमे रहैछै।