3 जब लोकसब “सान्ती आ सुरक्छा” कहैत रहतै, तै बखत जनङ देहभारी भेल जनी बच्चाके जल्माबैके पिरा उखरैछै तहिनङ अचानक ओइसब उपर आफत एतै आ उसब ओइसे नै बाच्बे।
आब हमसब एहैन महान मुक्तीके वास्ता नै करबै त, अपनासब कनङके दन्डसे बाच्बै? यि मुक्तीके बारेमे सबसे पहिने परभु येसु आपनेसे परचार करल्कै आ ओकर बचन सुनैबलासब अपनासबके लेल पक्का परमानित कैरदेल्कै।
एहैन लोकसब परभुके उपस्थिती आ ओकर सक्तिके महिमासे अलग हेतै आ सबदिनके लेल नास हेतै।
परमेस्वर त पाप करैबला स्वरगदुतोसबके बाकी नै राखल्कै, महज उसबके नरकके खाइधमे फेक देल्कै। ओइसबके नियाइके दिनतक पतालके अन्धकारमे बाइन्हके राखनेछै।
हे निन्दा करैबला लोकसब, देखके चकित हो आ नास भ्याजो! कथिलेत हम तोरे बखतमे एहेन काम करबौ, ओइ कामके बारेमे तोरा कोइ कहबो करतौ त, कहियो नै तुसब बिस्बास करबिही।”
तुसब त परमेस्वरके पहिन्का जलमल अरथात ओकर सन्तानसबके सभामे एलचिही, जकर नाम स्वरगमे लिखलछै। उसब धरमीसबके आत्मा चियै, जे सिध करलगेलछै। तुसब सबके नियाय करैबला परमेस्वरकते एलचिही।
“ए साँपसब, बिखधर साँपके बच्चासब! तुसब कनङके नरकके दन्डसे भागबिही?
जब एकटा जनी बच्चाके जलम दैतखिना दरदसे छटपटाइत रहैछै, कथिलेत ओकर समय आइबगेल रहैछै महज बच्चाके जलम दैत मातर ओकरा ओइ दरदके याद नै आबैछै कथिलेत सन्सारमे एकटा बच्चाके जलम भेलै, तै बातमे उ खुसी हैछै।