Anu ka a jaabi, anu ko: «Ale kaye ka mɔ maɲininka le mɔ nun mɔ bɔnsɛ kɛɲa ma a bɛlɛma la. A ka a fɔ, aa ka mɔ baaba mɛn be baluren han bi? Aa ka mɔ dɔgɛ do be ɲɔ? Mɔle tugun ka a la ɲininkarenu bɛ jaabi. Mɔ ma a lɔn nun a si a fɔ mɔ ni mɔ dɔgɛ doni mɔ fɛ.»
Yusufu ka a ɲa lawuli a ka a nɛɛnɛdɔndɛ yen, Bunyamin, a dɔgɛ. A ka a fɔ, a ko: «Wo dɔgɛ le mu kɛ la, wo ka min na ko fɔ n ɲɛ nun?» A mɛn ka a fɔ: «N na den, Ala mu hinnɛla i la.»
Mɔ ka i jaabi: ‹Mɔ baaba kayiba be ɲɔ, anun mɔ dɔgɛ Bunyamin, a ka min sɔtɔ a la kayibaya butɔ. Ale le di a baaba ye. A nɛɛnɛ la deŋɛnu tɔ, a dɔrɔn de be toren, bayi a kɔtɔ bata faga.›