അകനെ അവൻ തെയ്വത്തിലെ വേലേൽ കനിവ് ഒള്ളാളും നമ്പുകേക്കാനവനുമാനെ ഒരു വലിയെ പൂയാരിയുമായെ. എന്തൊണ്ണാ മാനടവൻകാട്ടിലെ പാപങ്കാട്ടുക്ക് പകറമായ് എല്ലാ കാരിയത്തിലും അവൻ ഉടയാ കൂടപ്പുറപ്പുകാടുവോലെ ആകവേണ്ടിയിരുന്തെ.
ഏശു അവേകാൽ, “പെൺമ്പുള്ളേ, നീ കേശിനത് എന്തുക്ക്? നീ ആരെ തേടിനെ?” ഒൺ കേട്ടെ. അത് തോട്ടക്കാറൻ താനെന്തോ ഒൺ നിനച്ച് അവെ അവൻകാക്ക്, “എശമാനനേ, നീ അവനെ എടുത്ത് കൊണ്ടേയതൊണ്ണാ അവനെ ഏടെ വച്ചിരുക്കിനെ ഒൺ ചൊല്ലിത്തര്; ഏൻ അവനെ എടുത്ത് മണ്ടാം” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അവൻ പട്ടണെ വാതലുകാൽ വന്തവോളെ ചാവെ പുറത്തുക്ക് കുടക്കുമതെ കണ്ടെ; ചത്തെ കുണേൻ അവൻ തള്ളേക്ക് ഒരേയൊരു മകനും അപ്പിണോ തൂക്കാലിച്ചിയും താൻ. പട്ടണത്തിലെ കനേം മാനടവൻകാടും അപ്പിൺ കൂട്ടത്തിൽ ഒണ്ടായെ.