35 മാനടവനൊത്തേ അതെ കണ്ടു നുണ്ണവോളെ, “ചെൻ വോറാളുകളെ കാപ്പാത്തിയെ; മെച്ചക്കമാ തെയ്വം പുറിച്ചെടുത്തെ രച്ചകനാനെ കിരിശ്ത്തു താൻ അവനൊണ്ണാ ഉടയാളമേ കാപ്പാത്തട്ടെ” ഒൺ ചൊല്ലി അതികാരികേം ഏശുവെ ഒടിയോറെ ചൊല്ലിയെ.
മനിശൻ വിലനാതെ ഒറിഞ്ചുപോട്ടതും ഒണ്ണാ തെയ്വ ഇടത്തിൽ മാനമും വിലയൊള്ളവനുമായ് പുറിച്ച് എടുത്തതും ഉശിരൊള്ളെ കല്ലുമായെ കരുത്താവായെ അം ഏശുവും മത്തും ചേന്ത്
ഏശു ചൊല്ലിയതെ കേട്ടാലെ പണത്തുക്ക് ചാനവേരായാനെ ചിലെ പരീശരുകാട് അവനെ ഒടിയോറെ ചൊല്ലിയെ.
“ഇതി, ഏൻ പുറിച്ചെടുത്തെ എൻ പണ്ണക്കാറൻ. എൻ ഇതയം പിരിയപ്പടിനവനും എനക്ക് ആത്തിരമായിരുക്കിനവനും; ഏൻ എൻ ആത്തുമാവെ അവനേത്തിൽ കടത്തി വുടുക്കും; അവൻ എകൂതരല്ലാത്തവേരാകാക്ക് എൻ നീതിയെ ചൊല്ലികൊടുക്കും.
“ചെൻ എനക്ക് പിരിയമാനെ മകൻതാൻ; ചെന്നേത്തിൽ ഏൻ പിരിയമോറിയിരുക്കിനെ” ഒൺ മേലോകത്തിൽ നുൺ ഒരു ചത്തമാം കേട്ടെ.
പീലാത്തോശ് വലിയെ പൂയാരികാടാം എകൂതാ ചാതീലെ മൂപ്പരുകാടാം മാനടവൻകാടാം വുളിച്ച്
അവൻ കൂട്ടത്തിൽ ശിലുവേൽ തറച്ചെ ഒരു കുത്തവാളി, “നീ കിരിശ്ത്തു താനെ? നീ നിന്നാം എങ്കളാം കാപ്പാത്ത്” ഒൺ അവനെ വെക്കം കെടുത്തി ചൊല്ലിയെ.