47 അവൻ ചൊന്നതെ കേട്ടവേരാക്കെല്ലാം അവനുക്കൊള്ളെ അറിവുകാട്ടിലും വതിലുകാട്ടിലും ചരിയാനെ അരിശുകമായേയെ.
ഏശു ഇം വശനമെ ചൊല്ലി ഓഞ്ചവോളെ അവൻ പടിയ്ക്കെ വച്ചതെ കേട്ട് അവറെ അരിശുകപ്പട്ടെ.
അതികാരമായ് വശനമെ ചൊല്ലിയതുനാലെ അവൻ പടിയ്ക്കെ വച്ചതെ കേട്ട് അവറെ അരിശുകപ്പട്ടെ.
“പടിപ്പുനാത്തെ ചെന്നുക്ക് ഇപ്പേരുപ്പട്ടെ അറിവു ഏടനുൺ കിടച്ചെ?” ഒൺ ചൊല്ലി എകൂതര് അരിശുകപ്പട്ടെ.
മതപണ്ടിതര് വോലെ നാത്തെ അതികാരമാ താൻ അവൻ പടിയ്ക്കെ വച്ചത്.
അത്തുക്ക് പടയാളികെ, “ചെൻ കുരവുടിനതുവോലെ ആരും ഒരുനാളും കുരവുട്ട് ഇരുക്കിനതില്ലെ” ഒൺ വതിലെ ചൊല്ലിയെ.
അവൻ വായിൽ നുൺ പുറപ്പട്ടെ അരുമയാനെ പേച്ചെ കേട്ടവേരായെല്ലാം ഒത്തേ അരിശുകമായിരുന്ത് അവനെ പെരുമപ്പടുത്തി “ചെൻ അം ഓശേപ്പ് മകൻ താനേ?” ഒൺ കേട്ടെ.
അങ്ക് എകൂതാ പള്ളികാട്ടിൽ ഉവതേശമാം കൊടുത്തെ. ഇം ഉവതേശമെ കേട്ടവേരായെല്ലാം അരണ്ട്, “ചെന്നുക്ക് ഇം അറിവും അരിശുകമെ ചെയ്വേക്കൊള്ളെ തകിതീം ഏടനുൺ കിടച്ചെ?
ഇം പടിയ്ക്കെ വയ്ക്കലുകാടെ മാനടവൻകാട് കേട്ടതും അവറാത്തുക്ക് അരിശുകമായേയെ.
ശബത്ത് നാ ആയതും ഏശു എകൂതാ പള്ളീക്ക് പോയ് ഉവതേശമെ കൊടുത്തെ. അവൻ ചൊല്ലിക്കൊടുത്തെ ഉവതേശമെ കേട്ടാലെ അവറെ അരണ്ട് കേട്ടത്, “ഇം മനിശനുക്ക് ഇപ്പേരുപ്പട്ടെ ഇം അറിവ് ഏടനുൺ കിടച്ചെ? ഇം ചരിയാനെ പുത്തി ഏടനുൺ ചെന്നുക്കു കിടച്ചത്? ചെൻ എകനനേ ഇകത്തെ അടകാളമെ ചെയ്യിനത്?
വലിയെ പൂയാരിയേരും മതപണ്ടിതരുകാടും ഇതെ കേട്ടാലെ ഏശുവെ കൊൽകേക്കുചൂട്ടി നിനച്ചെ. ഏശു ചൊന്നെ നല്ലെ പുത്തിയെ കേട്ട് മാനടവനൊത്തേ അരണ്ടിരുന്തനാലെ വലിയെ പൂയാരികേക്കും മതപണ്ടിതരുക്കും പേടിയായേയെ.
മൂണുനാളോഞ്ച് അവറെ അവനെ തെയ്വ ആലയത്തിൽ നീമപണ്ടിതരുകാട് കൂട്ടത്തിൽ ഇരുന്ത് അവറെ ചൊന്നതെ കോക്കേം അവറകാൽ കേൾവിയെ കോക്കുകേം ചെയ്മതെ കണ്ടെ.
ഇടയരുകാട് ചൊല്ലിയെ ചേതിയെ കേട്ട് അങ്ക് ഇരുന്തവേരാ ഒത്തേ അരിശുകപ്പട്ടെ.