4 അകനെ താവീത് ചാതീലൊള്ളെ ഓശേപ്പു തനക്കുചൂട്ടി ചൊല്ലി വച്ചിരുന്ത വകുറത്തിയാനെ മറിയാ ഒണ്ണെ തൻ പെണ്ണാം കൂട്ടിയെടുത്ത് പേരെ ചേത്തോകേക്ക് കെലീലേലെ നശരത്ത് പട്ടണമെ വുട്ട്,
താവീത് തലവശീൽ നുണ്ണും അവൻ പിശച്ചെ പട്ടണമാനെ ബെതിലകേമിൽ നുണ്ണും കിരിശ്ത്തു വരിനെ ഒൺതാനെ? തിരുവെളുത്ത് ചൊന്നത്” ഒൺ കേട്ടെ.
ഒരുനാ ഏശു ഉടയാ പുറന്തു വളന്തെ നശരത്തുക്ക് വന്തെ. എപ്പണുമ്പോലെ ശബത്ത് നാ എകൂതാ പള്ളീൽ പോയി തെയ്വ വശനമെ വാശിക്കേക്ക് എന്തി നുണ്ണെ.
അങ്ക് നശരത്ത് ഒണ്ണെ പട്ടണത്തിൽ പോയ് പിശച്ചെ. അകനെ, “അവനെ നശരായൻ ഒണ്ണെ പേരെ വുളിക്കും” ഒൺ ഏശുവെ ചൊല്ലി പലകപ്പാട്ടുക്കാറാ വെളിയേത്തിയെ കാരിയം നടമായെ.
അത്തുക്ക് നതാനിയേൽ, “നശരേത്തീ, അങ്ക് നുൺ വല്ലെ നൽമേം കിടയ്ക്കുമീ?” ഒൺ കേട്ടെ. അത്തുക്ക് പിലിപ്പോശ് അവൻകാക്ക്, “വന്തു കാൺ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഒണ്ണാ അവൻ ഇകനെ നിനച്ചിരുന്തവോളെ കരുത്താവിലെ തൂതൻ അവനുക്ക് കനാത്തിൽ വെളിപ്പട്ട് അവൻകാക്ക്, “താവീത് മകനാനെ ഓശേപ്പെ, നിൻ പെണ്ണായ് മറിയാവെ ഏത്തെടുപ്പേക്ക് മടിയാതെ; എന്തൊണ്ണാ അവയേത്തിൽ ഉരുവായിരുക്കിനെ പുള്ളെ തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ ഉരുവായതാൻ.
മാനടവൻ മുച്ചൂടും പേരെ ചേത്തോവച്ചൂട്ടി ഉടവൻ ഉടവൻ പട്ടണത്തുക്ക് തിരുമ്പി പോയെ.
താവീത് പട്ടണമൊൺ വുളിക്കിനെ എകൂതാ പട്ടണമാനെ ബെതിലകേമുക്ക് പോയെ.