49 ചക്കിതി ഒള്ളെ തെയ്വം എനക്ക് വൻ കാരിയങ്കാടെ ചെയ് തന്തിരുക്കിനെ; അവൻ എപ്പേരുപ്പട്ടെ ചുത്തമാനവൻ.
ഇപ്പെ നങ്കെ കോക്കിനത്തിലും നിനയ്ക്കിനത്തിലും അതികമാ വതിലെ തരുകേക്ക് തെയ്വം ചക്കിതി ഒള്ളാതാൻ.
കരുത്താവേ, ആര് നിൻ നാമമെ പേടിയാതേം മകിമപ്പടുത്താതേം ഇരുക്കും? നീ മട്ടും താനെ ഒരേയൊരു ചുത്തമാനവൻ; നീതിയൊള്ളെ നിൻ ചെയ്തികെ വിളയ്ങ്കി വന്തനാലെ എല്ലാ ചാതിക്കാറാളും നിനക്ക് മില്ലോട് വന്ത് നിന്നെ വണങ്കും.”
നാല് ചീവികാട്ടുക്കും ആറാറ് ഉറകും ഉറകുക്ക് അടീലേ നുറേ കൺകാടും നുറഞ്ചിരുക്കിനെ. അവറെ റാവും പകലും ഇടെ തടനാതെ, “മിന്നേ ഇരുന്തവനും ഇപ്പെ ഇരുക്കിനവനും ഇനി വരുവേക്കിരിക്കിനവനുമാനവനും വൻ ചക്കിതീമൊള്ളെ തെയ്വമാനെ കരുത്താവ് ചുത്തമാനവൻ, ചുത്തമാനവൻ, ചുത്തമാനവൻ” ഒൺ ചൊല്ലികിട്ടേ ഇരുക്കിനെ.
അത്തുക്ക് ഏശു അവറാത്തുകാൽ “പോൻ” ഒൺ ചൊല്ലി അതുകാടെ പണ്ണിയേത്തുക്ക് ഉറയ്ക്കിവുട്ടെ; ഇരണ്ടായിരം പണ്ണികാടുതാൻ അങ്ക് മേഞ്ച് നടക്കുമത്. അതുകാടൊത്തേ വരവശി ഓടി തണ്ണീൽ ബൂന്ത് വീര്ക്കുമുട്ടി ചത്തെ.
അവൻ ഉടയാ പണ്ണക്കാറത്തി എളിമയെ കണ്ടിരുക്കിനെ; ഉണ്ണേക്കിരുന്ത് എല്ലാ വർളാടും എന്നെ ഓകമൊള്ളാ ഒൺ വുളിക്കും.
അവനെ പേടിക്കിനവേരാക്ക് തൻ കനിവ് വർളാടു വർളാടാ കിടയ്ക്കും.