42 എലിശബത്ത് വലിയെ വായിൽ, “പെണ്ണാളിൽ നീ ഇരക്കം കിടച്ചാ; നിൻ വകുത്തിൽ ഉരുവാകപ്പോനെ പുള്ളേം ഇരക്കം ഒള്ളത്.
“കരുത്താവു നാമത്തിൽ വരിനെ രാശാവ് വലിയവൻ; മേലോകത്തിൽ നിമതീം തെയ്വത്തുക്ക് മകത്തമം” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
തൂതൻ അവേകാൽ ചൊല്ലിയത്, “ഇരക്കം കിടച്ചാളേ, നിനക്ക് വണക്കം; കരുത്താവ് നിൻ കൂട്ടത്തിൽ ഇരുക്കിനെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അവൻ ഉടയാ പണ്ണക്കാറത്തി എളിമയെ കണ്ടിരുക്കിനെ; ഉണ്ണേക്കിരുന്ത് എല്ലാ വർളാടും എന്നെ ഓകമൊള്ളാ ഒൺ വുളിക്കും.
നമ്പിക്കേലെ തുടക്കമും ഒടുക്കമുമാനെ ഏശുവെ നോക്കിൻ; അവനുക്ക് കിടയ്പ്പേക്ക് ഇരുക്കിനെ പിരിയമെ നിനച്ച് മാനക്കേടെ കണക്കാക്കാതെ ശിലുവയെ ഏത്തെടുത്ത് തെയ്വത്തിലെ കോയിമെ കട്ടിലുക്ക് വലത്തക്കോട് ഇരുക്കിനെ.
അവൻ അവറെ ഇടേലെ വലിയെ വലിയോരുകാട്ടുകാക്ക് പളകുകേം കടശീക്ക് ഉടയാ മകനെ അം ചാതീൽ പുറക്കെ വയ്ക്കുകേം ചെയ്യെ. തെയ്വത്തുക്ക് മട്ടും മകത്തം ആമേൻ.
മറിയാവ് ചൊല്ലിയെ വണക്കമെ എലിശബത്ത് കേട്ടതും അവെ വകുത്തിൽ കിടന്തെ പുള്ളെ തുടിയ്ക്കുകേം എലിശബത്ത് തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ നുറേകേം ചെയ്യെ.
എൻ കരുത്താവ് തള്ളെ എൻകാൽ വരിളെ മാനം എനക്ക് ഏടെ നുൺ കിടച്ചെ?