21 അന്നേരം ശെക്കരിയാവ് തെയ്വ ആലയത്തിൽനുൺ പുറത്തുക്ക് വരുവ മാനടവനൊത്തേ നോയ്ക്കി ഇരുന്തെ, ഒണ്ണാ അവൻ പുറത്തുക്ക് വാരാതിരുന്തനാലെ അവറെ ഒത്തെ വെരുണ്ടോൺ ഇരുന്തെ.
ഏശു ഇതെ കേട്ട് അരിശുകപ്പട്ടാലെ തനക്ക് പുറകോടേ വന്തെ മാനടവൻകാക്ക്, “ഇശ്രവേൽ മാനടവനിലെ ഒരാളിൽ കൂടി ഇപ്പേരുപ്പട്ടെ നമ്പിക്കയെ ഏൻ കണ്ടിരുക്കിനതേയില്ലെ ഒൺ ഏൻ നിങ്കകാൽ ചത്തിയമാ ചൊന്നെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഊതാ അം വെള്ളി അണകാടെ തെയ്വ ആലയത്തുക്കേ ഒറിഞ്ചാലെ, അങ്ക് നുൺ പോയ് കെട്ടി തൂയ്ങ്കി ചത്തെ.
തക്കെ നേരത്തിൽ നടമാകേക്കൊള്ളെ എൻ പേച്ചെ നീ നമ്പാത്തതുനാലെ ചൊല്ലിയെ ചേതി നടക്കിനതുവരേക്ക് നീ പേച്ച് വാത്തെ നാത്തവനായിരുക്കും” ഒൺ തൂതൻ വതിലെ ചൊല്ലിയെ.
തൊപ്പനേരമോഞ്ച് അവൻ പുറത്തുക്ക് വന്തവോളെ അവറകാൽ കുരവുടുവേക്ക് അവനുക്കായതില്ലെ; അതുനാലെ അവൻ തെയ്വ ആലയത്തിൽ വച്ചി വെളിപാടെ കണ്ടതൊൺ അവറാത്തുക്ക് തിക്കിലൊണ്ടായെ; അവനുക്ക് കുരവുടുകേക്ക് കൂടാതെ ഇരുന്തനാലെ അവൻ കയ് പാശേ കാട്ടി കൊടുക്കുമെ.