39 “കൺ തോണാത്തവേരാക്ക് കാൺമ്പേക്കും പാരുവെ ഒള്ളവേരാളെ കൺ തോണാതാക്കിളത്തുക്കുച്ചൂട്ടീം നായമെ വിതിക്കേക്കും താൻ ഏൻ ഇം ഉലകത്തുക്ക് വന്തത്” ഒൺ ഏശു ചൊല്ലിയെ.
നായവിതി വന്തത് എന്തുനാലയൊണ്ണാ, വെട്ടം ഉലകത്തുക്ക് വന്തപ്പണും മനിശെ മാനടവൻകാട്ടിലെ ചെയ്തികെ കുറുപ്പുനാത്തതുനാലെ വെട്ടത്തുക്ക് പകറം ഇരുട്ടുകാക്കു അവറെ ആത്തിരമായിരുന്തെ.
എന്നേത്തിൽ നമ്പുനവൻ ആരും ഇരുട്ടിൽ ഇരാതിരുപ്പേക്ക് ഏൻ വെളിച്ചമായ് ഉലകത്തുക്ക് വന്തെ.
നീ അവറെ കണ്ണെ തുറന്ത് ഇരുട്ടിലിരുന്ത് വെളിച്ചത്തുക്കും പിശാശ് ചക്കിതീൽ ഇരുന്ത് തെയ്വത്തുകാക്കും കുടക്കോണും. അകനെ അവറെ നമ്പുനനാലെ അവറെ പാപമെ മന്നിച്ച് തെയ്വം വുളിച്ചെടുത്തെ മാനടവൻ ഇടേൽ അവറെ അവകാശം അവറാത്തുക്ക് കിടയ്ക്കും.”
ഏശു പിന്നേം മാനടവൻകാട്ടുകാക്ക് കുരവുട്ടവോളെ, “ഏൻ ഉലകത്തിലെ വെളിച്ചമാനെ; എനക്ക് പുറകോടേ വരിനവേരാ ഇരുട്ടിൽ നടകാതെ ഉശിരിലെ വെളിച്ചമൊള്ളവേരാ ആകും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അണ്ണൻ തമ്പിയേരുകാൽ കൂശുക്കുമട്ടേൽ ഇരുക്കിനവനോ ഇരുട്ടിൽ പിശയ്ക്കിനെ; ഇരുട്ട് അവൻ കണ്ണെ കുരുട്ടായ്ക്കി വച്ചിരുക്കിനനാലെ ഏടേക്ക് പോനതൊൺ അവനുക്ക് തിക്കിലെ.
“അപ്പുറാണികകാൽ നല്ലെ ചേതിയെ ചൊൽവെ കരുത്താവു എന്നെ പുറിച്ചെടുത്തനാലെ തെയ്വ ആത്തുമാവ് എന്നേത്തിൽ ഒണ്ട്; തടവിലായവേരാക്ക് വുടുതലെ കൊടുക്കും ഒൺ വുളിച്ച് ചൊൽകേക്കും കുരുടരുക്ക് പാരുവെ കൊടുക്കിളത്തുക്കും തണ്ടനെ ഏൽക്കിനവനുക്ക് വുടുതലെ കൊടുപ്പേക്കും
ഇരുട്ടിലും ചാവെചൊല്ലിയൊള്ളെ പേടീലും ഇരുക്കിനവനുക്ക് അവൻ വെളിച്ചമായ് പളപളക്കും; നിമതീലെ പാതേൽ അവൻ നങ്കളെ നടത്തും.”
അതുനാലെ അവനിൽ നമ്പുനെ നിങ്കളയോ ഇരുട്ടിൽ ഇരുന്ത് അരിശുകമാനെ ഉടയാ വെളിച്ചത്തിൽ പിശയ്ക്കുവേക്ക് പുറിച്ചെടുത്ത് ഉടയാ ചുത്തമാനെ ചൊന്തെ ചാതീ ചനമുമായ്ക്കവൻ നല്ലെ നല്ലെ കാരിയങ്കാടെ മാനടവൻകാട്ടുക്ക് ചൊല്ലി കൊടുക്കുവേക്കുചൂട്ടി പൂയാരിയേരുകാടായും രാശാവുകാടായും നിങ്കെ ആയിരുക്കിനെ.
അകനെ വെളിച്ചം വരിനവോളെ എല്ലാരുക്കും എല്ലാം തിക്കിനൊണ്ടാകും. അതുനാലതാൻ, “ഉറങ്കിനവനേ, അയന്ത് ചത്ത് കിടക്കിനവൻ കൂട്ടത്തിൽ ഇരുന്ത് എന്തിൻ; അന്നേരം കിരിശ്ത്തു നിനക്ക് വെളിച്ചമെ തരും” ഒൺ ചൊല്ലി ഇരുക്കിനത്.
നശിച്ച് കെട്ട് പോനെ ആളുകേക്ക് എങ്കെ ചാവുക്കൊള്ളെ മണമും രച്ചിക്കപ്പട്ട് വന്തവേരാക്ക് എങ്കെ ഉശിരിലെ മണമും താൻ. ഒണ്ണാ ഇം വേലേക്ക് ഓയ്ക്കമാനവൻ ആര്?
അത്തുക്ക് അവൻ, “അവൻ പാപിയോ അല്ലയോ ഒൺ എനക്ക് തിക്കിലെ; ഒണ്ണാ ഒരു കാരിയം എനക്ക് തിക്കിനൊണ്ട്; എനക്ക് പാരുവെ നാതെ ഇരുന്തെ, ഇപ്പെ എനക്ക് കൺ തോണെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
നിങ്കെ മനിശെ ചിന്തനേൽ വിതിക്കിനെ; ഒണ്ണാ ഏൻ ആരളാം വിതിക്കിനതില്ലെ.
തെയ്വം ഉടയാ മകനെ ഉലകത്തുക്ക് കടത്തിവുട്ടത് ഉലകമെ വിതിപ്പേക്ക് നാത്തെ, അവൻനാലെ ഉലകമെ കാപ്പാത്തുകേക്കുചൂട്ടി താൻ.
ഇപ്പെ പിൻപന്തീൽ നിക്കിനെവേരാ മുൻപന്തീലും ഇപ്പെ മുൻപന്തീൽ നിക്കിനെവേരാ പിൻപന്തീലും ആയോകും.”
അന്നേരം കനേകം നോയ് നൊടി പുടിച്ചവേരാക്കും മുനി പുടിച്ചവേരാക്കും ചുകമെ കൊടുക്കുകേം കൺ തോണാത്തവേരാക്ക് പാരുവയാം കൊടുക്കുകേം ചെയ്യെ.
പിന്നെ ശിമയോൻ അവറളെ കൂശാടി പുള്ളയെ തള്ളെ മറിയാവുകാൽ, “ഇം പുള്ളെ ഇശ്രവേലിലെ നമ്പിക്കെ ഒള്ളെ കനേംവേരാക്ക് രച്ചേം നമ്പിക്കെ നാത്തവേരാക്ക് നാശത്തുക്കും തെയ്വം പുറിച്ചെടുത്തിരുക്കിനാതാൻ. മറുത്ത് ചൊന്നെ കനേകംവേരാക്കു അവൻ തെയ്വത്തിൽ നുണ്ണൊള്ളെ അടകാളംതാൻ.
ഒണ്ണാ നിങ്കെ കൺകാട് നല്ലത്കാട് നാത്തതൊണ്ണാ നിൻ ഉടമ്പ് ബൂറാ ഇരുട്ടിലായിരുക്കും; അതുനാലെ നിങ്കളേത്തിലെ വെളിച്ചം ഇരുട്ടായാ ഇരുട്ട് കരിങ്കാൽ കുത്തിയായോകും.
അതുമട്ടുമില്ലെ നാശമായ് പോനവേരാളെ എല്ലാ തരത്തിലുമൊള്ളെ കുറുപ്പുനാത്തെ ചെയ്തികയാലെ അവൻ ചതിവെ ചെയ്യും; അവറെ രച്ചിക്കപ്പടുകേക്കൊള്ളെ ഏശുകിരിശ്ത്തുവചൊല്ലിയൊള്ളെ ചത്തിയത്തുകാൽ ആത്തിരത്തോടെ ഇരാതിരുന്തനാലെ അവറെ നാശമടേകേം ചെയ്യും.
അവറളെ നിനച്ച് വരുത്തപ്പടാതേൻ; അവറെ കൺതോണാത്തെ വശികാട്ടികെ താൻ; ഒരു കുരുടൻ വോറൊരു കുരുടനെ വശീ കാട്ടിയാ ഇരണ്ടാളും മൊത്തമാ കുശീൽ ബൂശും” ഒൺ വതിലെ ചൊല്ലിയെ.
ഇം ഉലകത്തിലെ നായവിതി ഇപ്പതാൻ; തെയ്വം ഇം ഉലകത്തിലെ അതികാരിയെ ഇപ്പെ പുറത്തുക്ക് ഒറിഞ്ച് പോട്ടാകും.