9 അവറെ ഇതെ കേട്ടവോളെ വലിയവനിലിരുന്ത് ഒവ്വൊരാ അങ്ക് നുൺ കലഞ്ചി പോയെ; കടശീക്ക് ഏശുവും അം പെൺമ്പുള്ളേം മട്ടും അങ്ക് ഒണ്ടായെ.
എന്തൊണ്ണാ ഇത് അവറെ ഇതയത്തിൽ തെയ്വത്തിലെ നീമമെ എളുതി വച്ചിരുക്കിനതുവോലെ താൻ; മട്ടുമില്ലെ അവറെ മനശും അവറെ ചെയ്യിനതെ ചരിയോ ഇല്ലയോ ഒൺ അവറാത്തുക്ക് ചൊല്ലി കൊടുക്കിനെ.
നങ്കെ ഇതയമേ നങ്കളെ കുത്തമെ വിതിക്കിനതൊണ്ണാ തെയ്വം നങ്കെ ഇതയത്തക്കാട്ടി വലിയവനായതുനാലെ നങ്കെ കാരിയങ്കാടെ ബൂറാ അറിഞ്ചിരുക്കിനെ.
എടാൺ എടുപെൺ കിടന്ത് നടപ്പാനില്ലെ ഒൺ ചൊന്നെ നിനക്ക് എകനെ അതെ ചെയ്കേക്ക് മുടിയും? ചിലകാടെ പുറിച്ച് ചൊന്നെ നിനക്ക് കോയിലകമെ കൊള്ളയിടുകേക്ക് മുടിയുമീ?
ഏശു നട്ടമായിരുന്ത് അപ്പിൺകാക്ക്, “പെൺമ്പുള്ളേ, അവറെ ഏടെ? നിനക്ക് ആരും തണ്ടനെ വിതിയാപ്പോയതീ?” ഒൺ അവേകാക്ക് കേട്ടെ.
ഏശു പിന്നേം മാനടവൻകാട്ടുകാക്ക് കുരവുട്ടവോളെ, “ഏൻ ഉലകത്തിലെ വെളിച്ചമാനെ; എനക്ക് പുറകോടേ വരിനവേരാ ഇരുട്ടിൽ നടകാതെ ഉശിരിലെ വെളിച്ചമൊള്ളവേരാ ആകും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഏശു ഇതെ ചൊല്ലിയവോളെ വുറോതികെ മുച്ചൂടും മാനം കെട്ടേയെ; ഒണ്ണാ ഏശുവുനാലെ നടക്കിനെ അരിശുകമെ എല്ലാം കണ്ടോൺ മാനടവൻകാട്ടുക്ക് ബൂറാ ഒത്തേ പിരിയമായെ.
പിത്തുനാ കരുമ്പിലച്ചേക്കു അവൻ പിന്നേം തെയ്വ ആലയത്തുക്ക് തിരുമ്പി വന്തെ; മാനടവൻ ഒത്തേ അവൻകാക്കു വന്ത് കൂടിയെ; അവുടെ ഇരുന്ത് അവൻ അവറളെ പടിയ്ക്കെ വച്ചെ.
അന്നേരം മതപണ്ടിതരുകാടും പരീശരുകാടും വേശീക്ക് നടന്തെ കുത്തത്തുക്ക് പുടിപട്ടെ ഒരു പെൺമ്പുള്ളയെ കുടത്ത് മാനടവൻകാട്ടുക്ക് മില്ലോട് നുറുത്തിയെ.
പിന്നേം ഏശു കുനിഞ്ചിരുന്ത് വിരളിൽ എളുതികിട്ടേ ഇരുന്തെ.