39 അകനെ അവറാത്തുക്ക് ഏശുവെ നമ്പുകേക്ക് മുടിഞ്ചതില്ലെ; എന്തൊണ്ണാ പലകപ്പാട്ടുക്കാറൻ എശ്ശയ്യാവിലെ പൊത്തകത്തിൽ വോറൊരു പണ്ണേൽ ചൊല്ലിയിരുക്കിനതുവോലെ,
അവറെ മനശ് ഉറപ്പുനാത്തെ പെണ്ണാളെ വഞ്ചനെ വാക്കെ ചൊല്ലി മയക്കിനെ. ഇകനെ പാപമെ ചെയ്യിനത്തിൽ അവറാത്തുക്കു ഒരു കാലത്തിലും മതി വാരാത്ത്. തരിത്തിരിയം പുടിച്ചെ ഇവറെ തെയ്വത്തിലെ ചാപ്പം കിടച്ചവേരാതാൻ.
ഏൻ അതുകാടെ ചെയ്യിനതൊണ്ണാ എന്നെ നമ്പാതെ ഇരുന്താലും തകപ്പൻ എന്നേത്തിലും ഏൻ തകപ്പനിലും ഒണ്ടൊൺ നിങ്കാക്ക് തിക്കിനൊണ്ടാകേം വുളങ്കുകേം ചെയ്യിളത്തുക്ക് ഏൻ ചെയ്യെ അരിശുകങ്കാട്ടിൽ നമ്പിൻ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
നിങ്കെ അക്കുമിക്കും ബൊകുമാനമെ ഏത്തെടുക്കുകേം ഒരേ ഒരു തെയ്വത്തുകാൽ നുൺ ബൊകുമാനമെ തേടാതേമിരുന്താ നിങ്കാക്ക് എകനനേ നമ്പുകേക്കാകും?
എന്നെ കടത്തിവുട്ടെ എൻ തകപ്പൻ കൂട്ടി കുടകാതെ ആരുക്കും എൻകാക്ക് വരുകേക്ക് കൂടാത്ത്; കടശി നാൾ ഏൻ അവനെ ഉശിരെ കൊടുത്ത് എത്തും.
“കരുത്താവേ, എങ്കെ ചൊല്ലിയെ വാക്കുകാടെ ആര് നമ്പിയെ? കരുത്താവിലെ കയ് ആരുക്ക് വെളിപ്പട്ടിരുക്കിനെ?” ഒൺ പലകപ്പാട്ടുക്കാറൻ എശ്ശയ്യാവ് ചൊല്ലിയെ വാക്കുകാട് നടമാകേക്ക് ഇടയായെ.
“അവറെ ഉടവുറെ കണ്ണിൽ കാണുകയോ ഇതയത്താലെ വുളങ്കുകയോ മനം തിരുമ്പുകയോ ഏൻ അവറാത്തുക്ക് ചുകമെ കൊടുക്കുകയോ ചെയ്യാതെ ഇരുക്കിളത്തുക്ക് ഉടവുറെ കൺകാടെ കുരുടാക്കുകേം ഉടവുറെ ഇതയങ്കാടെ കടിനെ പടുത്തുകേം ചെയ് ഇരുക്കിനെ.”