2 വാതൽ വശീക്ക് ഓറിനവൻ ആടുകാട്ടിലെ ഉടേമനാനെ ഇടയൻ താൻ.
ഏൻ നല്ലെ ഇടയനാനെ; തകപ്പനുക്ക് എന്നാം എനക്ക് തകപ്പനാം തിക്കിനൊള്ളതുവോലെ എനക്ക് എൻ ആടുകാടാം എൻ ആടുകാട്ടുക്ക് എന്നാം തിക്കിനൊള്ളെ. ഏൻ എൻ ആടുകാട്ടുക്കുചൂട്ടി എൻ ഉശിരെ കൊടുക്കിനെ.
നിങ്കെ ഉടവനുടവനാം തെയ്‌വ ആത്തുമാവ് നിങ്കകാൽ തന്തിരുക്കിനെ മാനടവനാം ചൂതാനമാ വച്ചിരിൻ; തെയ്‌വം ഉടയാ മകൻ ഇലത്തത്തിൽ വായ്‌ങ്കെ തെയ്‌വ ശവേ കൊൺ നടക്കിനവേരായായ് ഇരിൻ.
ഒണ്ണാ വലിയെ മൂപ്പനാനെ ഏശു വെളിപ്പടിനവോളെ ഒരുനായും മയ്‌ങ്കി പോകാത്തെ മകിമെ ഒള്ളെ കിരികിടം നിങ്കാക്ക് കിടയ്‌ക്കും.
എണ്ണേക്കുമൊള്ളെ ഉടമ്പടീലെ ഇലത്തത്തിൽ ആടുകാട്ടിലെ വലിയെ ഇടയനാനെ നങ്കെ കരുത്താവാനെ ഏശുവെ ചത്തവേരാ കൂട്ടത്തിൽ ഇരുന്ത് തിരുപ്പി കുടത്തെ നിമതീലെ തെയ്‌വം
മൂപ്പരുകാട് ചേന്ത് നിന്നേത്തിൽ കയ്യെ വച്ചി കൂശാടി പലകേൽ പാടിയവോളെ നിനക്ക് കിടച്ചെ തെയ്‌വ ഇരക്കമെ നീ വീയ് ഒറിഞ്ചാവാനില്ലെ.
ഏൻ വാതലാനെ; ആരൊണ്ണാലും എന്നോടെ അകത്തുക്ക് വന്താ രച്ചപ്പടും; അവറെ അകത്തുക്ക് വരുകേം പുറത്തുക്ക് പോകേം മേയ്‌കേക്കൊളെള മന്തയെ കണ്ടു പുടിക്കേം ചെയ്യും.
അതുനാലെ ഏശു പിന്നേം അവറാത്തുകാക്ക് ചൊല്ലിയത്, “ഏൻ മെച്ചക്കമാ നിങ്കകാക്ക് ചൊന്നെ, ഏൻ ആടുകാട് വാതൽതാൻ.
എൻ വലത്തക്കോളെ കയ്യിൽ കണ്ടെ ഏളു വെള്ളികാട്ടിലേം ഏളു പൊൻ നിലവിളക്കുകാട്ടിലേം മറുമമും ഇന്താൻ, ഏളു വെള്ളികാട് ഏളു ശവകാട്ടുക്കൊള്ളെ തൂതരുകാടുതാൻ; ഏളു നിലവിളക്ക് ഏളു ശവകാടും.”
മിന്നേ നിങ്കെ മുറേക്ക് നടക്കിനെ ആടുകാടുവോലെ നടന്തെ; ഒണ്ണാ ഇപ്പെ നിങ്കെ ആത്തുമാവുകാടെ കാപ്പാത്തിനവനും ആട്ടുക്കാറൻ ആനവനും കാക്ക് തിരുമ്പി വന്തിരുക്കിനെ.
ഏൻ നിന്നെ കിരേത്താവ് ഒണ്ണെ തുരുത്തിൽ വുട്ട് പോമണ്ടിയേയത് എന്തുക്കൊണ്ണാ അങ്ക് ചെയ് ഓയാതെ കിടക്കിനെ കാരിയമെല്ലാം നന്തി നൽവണം ചെയ്‌വേക്കും ഏൻ നിൻകാൽ ചൊല്ലിയതുവോലെ ഒവ്വൊരു പട്ടണത്തിലും മൂപ്പരുകാടെ ആയ്‌ക്കി വയ്‌ക്കേക്കുചൂട്ടീം താൻ.
ഒരു മനിശനെ അശിങ്കമാക്കിനത് അവൻ വായകത്തുക്ക് പോനതുകാടുനാത്തെ, അവൻ വായിൽ നുൺ പുറപ്പട്ട് വരിനതുതാൻ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
