39 “നിങ്കെ വന്തു കാണിൻ” ഒൺ അവൻ അവറാത്തുകാക്ക് ചൊല്ലിയെ. അകനെ അവറെ അവൻ കൂട്ടത്തിൽ പോയ് അവൻ പിശയ്ക്കിനെ ഇടമെ കണ്ടെ; അന്നേരം ഒരുവോളെ അന്തിയോട് നാലുമണി നേരമായനാലെ അവറെ അവനും മത്തും അങ്ക് പിശച്ചെ.
“നേരമോറി പെയ്തും മണ്ടിയേയെ അതുനാലെ എങ്കെ കൂട്ടത്തിൽ ഉണ്ണേക്ക് ഇരുക്കോണും” ഒൺ ചൊല്ലി അവറെ കട്ടായം പുടിച്ചെ. അതുനാലെ ഏശു അവറെ കൂട്ടത്തിൽ തങ്കുകേക്ക് പോയെ.
തകപ്പൻ എനക്ക് തരിനെ ആളുകയെല്ലാം എൻകാക്ക് വരും; എൻകാക്ക് വരിനവനെ ഏൻ ഒരുനാളും ഒറിഞ്ച് പോടാത്ത്.
അകനെ ശമരിയാക്കാറാ അവൻകാക്ക് വന്തു ഉടവുറെ പട്ടണത്തിൽ ഇരുക്കോണുമൊൺ അവൻകാക്ക് കെഞ്ചി കേട്ടനാലെ അവൻ ഇരണ്ടുനാ അങ്ക് ഇരുന്തെ.
അത്തുക്ക് നതാനിയേൽ, “നശരേത്തീ, അങ്ക് നുൺ വല്ലെ നൽമേം കിടയ്ക്കുമീ?” ഒൺ കേട്ടെ. അത്തുക്ക് പിലിപ്പോശ് അവൻകാക്ക്, “വന്തു കാൺ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഏൻ വാതൽകാൽ വന്ത് മുട്ടിനെ; ആരൊണ്ണാലും എൻ കുരളെ കേട്ട് വാതലെ തുറന്താ ഏൻ അവൻകാക്ക് പോയ് അവനും മത്തും അവൻ ഏനും മത്തും തീനെ തിന്നും.
ഏശു തിരുമ്പി നോയ്ക്കവോളെ അവറെ തനക്ക് പുറകോടേ വരിനതെ കണ്ടെ. അന്നേരം അവൻ അവറകാക്ക്, “നിങ്കാക്ക് എന്തനേത്ത് വേണും?” ഒൺ കേട്ടെ. അത്തുക്ക് അവറെ വാത്തിയാര് ഒൺ ചൊന്നെ, “റബീ, നീ ഏടെ പിശയ്ക്കിനെ?” ഒൺ കേട്ടെ.
ഓകന്നാൻ ചൊല്ലിയതെ കേട്ടോൺ ഏശുവുക്ക് പുറകോടേ പോയെ ഇരണ്ടാളിൽ ഒരാ ശീമോൻ പത്തിരോശ് കൂടപ്പുറപ്പ് അന്തിരയോശുതാൻ.