9 പൂമിനാട്ടിലെ തന്തേരുകാട് നങ്കളെ തണ്ടിച്ചവോളെ നങ്കെ അവറളെ മാനിച്ചതാനെ? അകനയൊണ്ണാ മേലോകത്തിലെ തകപ്പനുക്ക് എപ്പേരുപ്പട്ടത്തിൽ അമന്താടി പിശയ്ക്കോണും.
ഉടമ്പിൽനുൺ പുറന്തത് ഉടമ്പും ആത്തുമാവിൽ നുൺ പുറന്തത് ആത്തുമാവും താൻ.
തെയ്വത്തിലെ ചക്കിതിയൊള്ളെ അതികാരത്തുക്ക് എളിമപ്പട്ടിരിൻ; അകനയൊണ്ണാ അവൻ നിങ്കാക്ക് തക്കെ നേരം പതവിയെ തരും.
അതുനാലെ തെയ്വത്തിലെ ചൊൽപ്പടീക്ക് എളിമയാ ഇരുക്കോണും; ഉരുമൻ ചൊൽപ്പടീക്ക് നടകാതെ എതിരാ നുണ്ണാ അവൻ നിങ്കളെ വുട്ട് ഓടിമണ്ടും.
അവൻ അവറെ ഇടേലെ വലിയെ വലിയോരുകാട്ടുകാക്ക് പളകുകേം കടശീക്ക് ഉടയാ മകനെ അം ചാതീൽ പുറക്കെ വയ്ക്കുകേം ചെയ്യെ. തെയ്വത്തുക്ക് മട്ടും മകത്തം ആമേൻ.
കരുത്താവുകാൽ നിങ്കെ എളിമപ്പട്ടിരിൻ അവൻ നിങ്കളെ വലിയെ വലിയവനാക്കും.
അതെന്തൊണ്ണാ എനക്ക് ഏശുകിരിശ്ത്തുവിൽ നുൺ ചാപ്പം കിടച്ചാലും വേണ്ടതില്ലെ എൻ ചാതിയേര് കിരിശ്ത്തുവുകാൽ ചേന്താമട്ടും പോതും.
ഇം നല്ലെ ചേതി തെയ്വത്തിലെ മകനും നങ്കെ കരുത്താവുമാനെ ഏശു കിരിശ്ത്തുവെചൊല്ലിതാൻ. ഉടമ്പ് ഒണ്ണെ നിലമേൽ അവൻ താവീത് വർളാട്ടിൽ പുറന്താതാൻ.
അവൻ ഒരു പലകപ്പാട്ടുകാറൻ താൻ. അവനവോലയേ അവൻ വർളാട്ടിലെ ഒരാളെ രാശാവായ് കോയിമെ കട്ടിലേലിരുത്തുമൊൺ തെയ്വം അവനുക്ക് കൊടുത്തെ വാക്കെ നിനച്ച്,
“ഒരു പട്ടണത്തിൽ തെയ്വമെ പേടി നാത്തതും മനിശനെ കെവുനിയാത്തവനുമാനെ ഒരു നായാതിപൻ ഇരുന്തെ.
ബൊകുനാളേക്ക് അമ്പാളുക്ക് അപ്പിൺ പരാതീക്ക് തീര്പ്പിടുവെ മനശ് നാതിരുന്തെ; പിന്നെ കൊഞ്ചനായോഞ്ച് അവൻ ഉടയാളമേ ചൊല്ലിയത്, ‘ഏൻ തെയ്വത്തുകാൽ പേടിനാതേം മനിശനെ കെവുനിയാതേം ഇരുന്താ,
പിന്നെ തൂതൻ എൻകാൽ, “ഇം വശനം നമ്പുകേക്കാനതും ചത്തിയമും താൻ; പലകപ്പാട്ടുകാറാ ആത്തുമാവുകാട്ടിലെ തെയ്വമാനെ കരുത്താവ് വേമായേ നടക്കിളതാനെ കാരിയങ്കാടെ ഉടയാ വേലക്കാറാക്ക് കാട്ടി കൊടുപ്പെ ഉടയാ തൂതനെ കടത്തിവുട്ടെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.