17 നമ്പിക്കേൽ കിരിശ്ത്തു നിങ്കെ ഇതയത്തിൽ ഇരുക്കോണുമൊണ്ണും ആത്തിരത്തിൽ നേരുമയോടേം ഉറപ്പോടേം നിങ്കെ പിശയ്ക്കോണുമൊണ്ണും വായാതിനെ.
നിങ്കെ അവനിൽ വേരുറങ്കി അവൻ ചൊൽപ്പടീൽ പിശപ്പെ കെട്ടിപ്പടുത്ത് അകനെ നിങ്കളെ പടിയ്ക്കെ വച്ചതുവോലെ അവൻകാലെ നമ്പിക്കേൽ ഉറച്ചും നണ്ണിയോടെ ചോത്തിരത്തിൽ നുറഞ്ച് കവിഞ്ചുമിരിൻ.
തെയ്വത്തുക്ക് നങ്കകാക്ക് ഒളെള ആത്തിരം എകത്തത് ഒൺ അറിഞ്ച് നമ്പിയും ഇരുക്കിനെ. തെയ്വം ആത്തിരം താൻ; ആത്തിരത്തിൽ ഇരുക്കിനവൻ തെയ്വത്തിലും തെയ്വം അവനിലും ഇരുക്കിനെ.
അത്തുക്ക് ഏശു, “എൻകാൽ ആത്തിരമാ ഇരുക്കിനവൻ ഏളവനും എൻ പേച്ച് വാത്തെ പാലിക്കും; അതുനാലെ എൻ തകപ്പൻ അവൻകാൽ ആത്തിരമാ ഇരുക്കും; എങ്കെ അവൻകാൽ പോയ് അവനും മത്തും ഇരുക്കുകേം ചെയ്യും.
ഏശുകിരിശ്ത്തുവും മത്തും ഏൻ എന്നമേ കുരിശീൽ തറയ്ക്കെ വച്ചിരുക്കിനെ; ഇനി ഏനില്ലെ പിശയ്ക്കിനത് കിരിശ്ത്തു താൻ എന്നേത്തിൽ പിശയ്ക്കിനത്; ഇപ്പണേലെ എൻ പിശപ്പ് എനക്കുചൂട്ടി ഉടയാ ഉശിരമേ കൊടുത്താളും എന്നെ ആത്തിരത്തോടെ അരുവണച്ചിരുക്കിനവനുമാനെ തെയ്വ മകനിലെ നമ്പിക്കേൽ താൻ.
അം ആശെ ഏൻ മാനം കെട്ടോവനോ ഒണ്ണൊള്ളെ പേടിയെ നാതയാക്കും. ഏശു നങ്കാക്കുചൂട്ടി എന്തെ ചെയ്യെ ഒൺ നങ്കെ നമ്പുനവോളെ തെയ്വത്തിലെ ആത്തിരം തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ നങ്കെ പിശപ്പുക്ക് തരും. അകനെ ഇം കുണങ്കാടെല്ലാം നങ്കാക്ക് കിടയ്ക്കും.
ഏൻ വാതൽകാൽ വന്ത് മുട്ടിനെ; ആരൊണ്ണാലും എൻ കുരളെ കേട്ട് വാതലെ തുറന്താ ഏൻ അവൻകാക്ക് പോയ് അവനും മത്തും അവൻ ഏനും മത്തും തീനെ തിന്നും.
തെയ്വത്തിലെ ആലയത്തുക്കും ചിലകാട്ടുക്കും മത്തും എന്തൻ പൊരുത്തം? നങ്കെ ഉശിരൊള്ളെ തെയ്വത്തിലെ ആലയംതാനേ? “ഏൻ അവറെ കൂട്ടത്തിൽ ഇരുന്ത് അവറളും മത്തും നടക്കുകേം ചെയ്യും ഏൻ അവറെ തെയ്വമും അവറെ എൻ ചനമും ആയിരുക്കും” ഒൺ തെയ്വം ചൊല്ലിയിരുക്കിനതാനേ?
ഒണ്ണാ കുഞ്ചിക്കാടേ, നിങ്കെ തെയ്വത്തുക്കൊള്ളവേരാളും അവറളെ തോൽവി അടയവച്ചുമിരുക്കിനെ. എന്തൊണ്ണാ നിങ്കളിൽ ഇരുക്കിനവൻ ഇം ഉലകത്തിൽ ഒള്ളവനക്കാട്ടീം വലിയവൻ താൻ.
എകൂതരല്ലാത്തവേരാക്കുചൂട്ടി അവൻ വച്ചിരുന്തെ മേൻമയാനതും മകത്തമാനതുമാനെ ഇം മറുമം ഉടയാ ആളുകേക്ക് വെളിപ്പടുത്തുകേക്ക് തെയ്വം തീരുമാനമിട്ടെ; ഇം രകശിയം നിങ്കളിലൊള്ളെ കിരിശ്ത്തുവേതാൻ; അവൻ മട്ടുംതാൻ നങ്കെ മകത്തത്തുക്കൊള്ളെ ഒരേയൊരു ആശെ.
നിങ്കെ നല്ലെ ചേതിയെ കേട്ടവോളെ നിങ്കെ ഏത്തെടുത്തെ ആശേൽ നുൺ ചോന്ത് പോകാതെ ഉറപ്പൊള്ളതും നിലെ നിൽക്കിനതുമാനെ നമ്പിക്കേൽ നിലെ നുണ്ണോകോണും. പവുലോശ് ഒണ്ണെ ഏൻ ഇം നല്ലെ ചേതിനാലതാൻ തെയ്വ വേലക്കാറൻ ആയത്. ഇം നല്ലെ ചേതി ഉലകത്തിലൊള്ളെ എല്ലാ തിട്ടിക്കലുകാക്കും വുളിച്ച് ചൊല്ലിയിരുക്കിനെ.
ഏൻ അവറളിലും നീ എന്നേത്തിലുമാനെ; നീ എന്നെ കടത്തിവുട്ടെ ഒണ്ണും നീ എൻകാൽ ആത്തിരമാ ഇരുന്തതുവോലെ അവറകാലും ആത്തിരമാ ഇരുക്കിനയൊണ്ണും ഉലകത്തുക്ക് തിക്കിലൊണ്ടാളത്തുക്ക് അവറെ ഒത്തുമേൽ തികഞ്ചിവരിളത്തുക്കുചൂട്ടിതാൻ.”
അവൻതാൻ ചത്തിയത്തിലെ ആത്തുമാവ്; ഉലകത്തിൽ ഒള്ളവേരാക്ക് അവനെ ഏത്തെടുക്കേക്ക് മുടിയാത്ത്; എന്തൊണ്ണാ അവറെ അവനെ കാണുകയോ അറീകയോ ചെയ്തിരുക്കിനതില്ലെ; ഒണ്ണാ നിങ്കാക്ക് അവനെ തിക്കിനൊണ്ട്; എന്തൊണ്ണാ അവൻ നിങ്കളും മത്തും പിശയ്ക്കുകേം നിങ്കളിൽ ഇരുക്കുകേം ചെയ്യിനെ.
അവൻ ആശമാ കുശിയെടുത്ത് പാറേക്ക് മീത്തോട് അടിത്തറയിട്ട് കൂരേ ചെയ്യാവോലതാൻ. വൻ തണ്ണി ഒണ്ടായ് കൂരേക്ക് എതിരാ വന്തടിച്ചപ്പണും അത് കുലുയ്ങ്കതില്ലെ; എന്തൊണ്ണാ അത് നന്തി വേലെ ചെയ്യനാലതാൻ.
ഒണ്ണാ വിശിലടിച്ചവോളെ അത്തുക്ക് ആശമാ വേര് നാപ്പോയതുനാലെ വിശിൽ ചൂടടിച്ചതും അത് വേമായേ ഉലന്തേയെ.
എന്തൊണ്ണാ കിരിശ്ത്തു ഏശുവിലെ കൂട്ടായ്മേൽ ഇരുക്കിനവോളെ പരിച്ചേതനെ ഏൽക്കിനത്തിലോ ഏലാതെ ഇരുക്കിനത്തിലോ കാരിയമില്ലെ; കിരിശ്ത്തു ഏശുവിലൊള്ളെ നങ്കെ നമ്പിക്കെ വെളിവാനത് നങ്കെ തെയ്വത്തുകാലും മനിശൻകാലും കാട്ടിനെ ആത്തിരംനാലെ താൻ.
എൻ കറിയെ തിന്നുകേം എൻ ഇലത്തമെ കുടിയ്ക്കേം ചെയ്യിനവനെല്ലാം എന്നിലും ഏൻ അവനിലും ഇരുക്കും.
ഇനി മേലോട്ടുക്ക് മുകന്ത് വച്ചെ തീനെചൊല്ലി നിങ്കെ കേട്ടെ കേൾവീക്കൊള്ളെ വതിലെ ചൊല്ലട്ടെ. “നങ്കെ എല്ലാരുക്കും അറിവൊള്ളെ” ഒൺ നങ്കാക്കേ തിക്കിനൊള്ളതാനെ? അം അറിവ് ഒരാളെ പൊങ്കാരകാറനാക്കിനെ; ഒണ്ണാ ആത്തിരം നങ്കളെ എല്ലാ കാരിയത്തിലും വളത്തിനെ.
വിതകാറൻ വിത്തെ വിതയ്ക്കിനവോലെ ഏൻ നിങ്കകാൽ നല്ലെ ചേതിയെ ചൊല്ലിയെ, വിത്തെ നനയ്ക്കിനവോലെ അപ്പല്ലോശ് ഏൻ തുടയ്ങ്കി വച്ചെ വേലയെ പക്കുവമാ പരിശുരിയ്ക്കെ, ഒണ്ണാ തെയ്വം താൻ അതെ വളത്തിയത്.
നിങ്കെ നമ്പിക്കേൽ ഉറപ്പോടെ നിക്കിനതീ ഒൺ നിങ്കളേ ചോതനെ ചെയ്യോനിൻ; ഇം ചോതനേൽ നിങ്കെ തോൽവി അടയാതവോയേ കിരിശ്ത്തു ഏശു നിങ്കെ കൂട്ടത്തിലൊണ്ട് ഒൺ നിങ്കാക്ക് തിക്കിനൊണ്ടാകും.