14 അവൻ മക്കളാനെ നങ്കാക്ക് അവൻ വാക്കെ ചൊല്ലിയവോലെ രച്ചെ ബൂറാ കിടയ്ക്കുമൊൺ തെയ്വ ആത്തുമാവ് എങ്കാക്ക് ഉറപ്പെ തന്തിരുക്കിനെ. അവൻ മകിമേക്ക് മകത്തമെ കൊടുപ്പേക്ക് താൻ ഇകനെ ചെയ്യത്.
ഇം ഉന്നത്തുക്കുചൂട്ടിതാൻ നങ്കളെ ഒരിയ്ക്കത്; തെയ്വം നങ്കാക്ക് അതെ തരും ഒണ്ണൊള്ളത്തുക്ക് ഉറപ്പായ് താൻ തെയ്വം തെയ്വ ആത്തുമാവെ നങ്കാക്ക് തന്തത്.
അവൻ നങ്കളെ ചൊന്തമായ്ക്കി തെയ്വത്തിലെ ആത്തുമാവെ ഇതയത്തുക്ക് ഉറപ്പായും തന്തുമിരുക്കിനെ.
കടശിനാളിൽ നിങ്കളെ രച്ചിക്കും ഒണ്ണ് നിങ്കാക്ക് അടകാളമായ് തെയ്വം തന്തിരുക്കിനെ തെയ്വ ആത്തുമാവെ നിങ്കെ കവലപ്പടുത്തുവാനില്ലെ.
എകൂതരല്ലാത്തെ നിങ്കളും തെയ്വത്തിലെ മക്കെ ആയിരുക്കിനതുനാലെ “അപ്പാ, തകപ്പനേ” ഒൺ വുളിക്കിനെ ചൊന്തെ മകനേത്തിലെ ആത്തുമാവെ തെയ്വം നങ്കെ ഇതയത്തുക്ക് കടത്തിവുട്ടിരുക്കിനെ.
അതുമട്ടുമില്ലെ തെയ്വ മക്കെ ഒണ്ണെ പതവിയോടെ ഒരു പുതുവൻ പിശപ്പെ തുടങ്കിനെ നാമും മകത്തമാനെ ഉടമ്പോടെ പിശയ്ക്കിനെ അം നാത്തേക്കായ് കാത്ത് ഇരുക്കിനെ.
എന്തൊണ്ണാ എല്ലാ കാരിയങ്കാടും തെയ്വം നിനച്ചപടീക്കും തീരുമാനത്തിലും താൻ നടക്കിനത്; ഉടയാ തീരുമാനംവോലെ കിരിശ്ത്തുവും മത്തും പിശയ്ക്കിളത്തുക്കും പങ്കാളികയാളത്തുക്കും താൻ അവൻ നങ്കളെ പുറിച്ചെടുത്തത്.
നിങ്കളെ വളത്തുവേക്കും ഉടയാ ആളുകേക്കുചൂട്ടി വച്ചിരുക്കിനെ നൽവരമെ തരുകേക്കും ചക്കിതി ഒള്ളെ തെയ്വത്തുകാലെ പാതുകാപ്പിലും തെയ്വ ഇരക്കത്തിലെ വശനത്തിലും ഇപ്പെ ഏൻ നിങ്കളെ ഒപ്പടയ്ക്കിനെ.
അതുനാലെ അവനിൽ നമ്പുനെ നിങ്കളയോ ഇരുട്ടിൽ ഇരുന്ത് അരിശുകമാനെ ഉടയാ വെളിച്ചത്തിൽ പിശയ്ക്കുവേക്ക് പുറിച്ചെടുത്ത് ഉടയാ ചുത്തമാനെ ചൊന്തെ ചാതീ ചനമുമായ്ക്കവൻ നല്ലെ നല്ലെ കാരിയങ്കാടെ മാനടവൻകാട്ടുക്ക് ചൊല്ലി കൊടുക്കുവേക്കുചൂട്ടി പൂയാരിയേരുകാടായും രാശാവുകാടായും നിങ്കെ ആയിരുക്കിനെ.
നിങ്കെ ഉടവനുടവനാം തെയ്വ ആത്തുമാവ് നിങ്കകാൽ തന്തിരുക്കിനെ മാനടവനാം ചൂതാനമാ വച്ചിരിൻ; തെയ്വം ഉടയാ മകൻ ഇലത്തത്തിൽ വായ്ങ്കെ തെയ്വ ശവേ കൊൺ നടക്കിനവേരായായ് ഇരിൻ.
ഒണ്ണാ, ഇതു തുടങ്കിനവോളെ നിങ്കെ വീണ്ടെടുപ്പ് കിട്ടയായേയനാലെ എന്തി തലേയെത്തി നോക്കിൻ.”
നിങ്കളോ തെയ്വംനാലെ കിരിശ്ത്തു ഏശുവിൽ ഇരുക്കിനെ. “പെരുമപ്പടിനവൻ കരുത്താവിൽ പെരുമപ്പടട്ടെ” ഒൺ തിരുവെളുത്തിൽ എളുതിയിരുക്കിനവോലെ ആകേക്ക് അവൻ നങ്കാക്കുചൂട്ടി അറിവും നീതീം ചുത്തമാകലും വീണ്ടെടുപ്പുമായെ.
മട്ടുമില്ലെ കിരിശ്ത്തുവിൽ മിന്നമേ ആശെ വച്ചിരുന്തെ എകൂതരാനെ നങ്കെ അവൻ നാമത്തുക്ക് മകത്തമെ കൊടുക്കാം.