17 അവൻ എല്ലാത്തുക്കും മിന്നേ ഒള്ളാളും എല്ലാം അവനിൽ നില നിൽക്കേം ചെയ്യിനെ.
തെയ്വ മകിമേലെ തെളിച്ചമും അവൻ കുണത്തിലെ ഉരുവമും താൻ തെയ്വ മകൻ. അവൻ തെയ്വ ചക്കിതീലെ വശനത്താലെ ഉലകമെ ബൂറാ നിലെ നുറുത്തുകേം മനിശെ മാനടവൻകാടെ ഉടവുറെ പാപത്തിൽ നുൺ ചുത്തമായ്ക്കോഞ്ച് മീത് തെയ്വത്തിലെ വലത്തക്കോട് ഇരുക്കുകേം ചെയ്യിനെ.
ഇം കാണതെ മുച്ചൂടാം അം തെയ്വം താൻ പടച്ചതും നങ്കെ പിശയ്ക്കിനതും അവനിൽതാൻ. ഏശുകിരിശ്ത്തു ഒണ്ണെ ഒരേ ഒരു കരുത്താവു മട്ടുംതാൻ നങ്കാക്ക് ഒള്ളത്; ഇതെല്ലാം കരുവയടഞ്ചത് അം കരുത്താവിലോടതാൻ; നങ്കെ പിശയ്ക്കിനതും അവനിലോടതാൻ.
ആരോ ഒരാ ചൊല്ലിയവോലെ, ‘നങ്കെ കിടന്ത്, നടന്ത്, ഇരുന്ത് പിശയ്ക്കിനതെല്ലാം തെയ്വ ചക്കിതീൽ താൻ’. നിങ്കെ പാട്ടുക്കാറാളിൽ ഒരാ പാടിയിരുക്കിനവോലെ ‘നങ്കളും അവൻ മക്കതാൻ’.
ഇപ്പെ തകപ്പനേ, ഉലകം ഒണ്ടാനത്തുക്കും മിന്നേ എനക്ക് നിൻകാലിരുന്തെ മകത്തത്തിൽ ഇപ്പെ എന്നാം നിൻ കൂട്ടത്തിൽ മകിമപ്പടുത്തോണുമെ.
അത്തുക്ക് ഏശു, “ഏൻ ചത്തിയമാ നിങ്കകാക്ക് ചൊന്നെ, അബുറാകാം പുറക്കിനത്തുക്കും മിന്നേയേ ‘ഏനാനവൻ ഏനാനെ’” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
“ഏൻ ആൽപാവും ഒമേകാവുമാനെ” മിന്നേ ഇരുന്തവനും ഇപ്പെ ഇരുക്കിനവനും ഇനി വരുവേക്കിരിക്കിനവനുമാനവനും വൻ ചക്കിതീമൊള്ളെ തെയ്വമാനെ കരുത്താവ് ചൊന്നെ.
കാൺമ്പെ കൂടാത്തെ തെയ്വത്തിലെ കാൺമ്പേക്കാനെ ഉരുവംതാൻ കിരിശ്ത്തു. അവൻ എല്ലാ പടപ്പുക്കും മിന്നേ ഒള്ളാതാൻ.
അവനെ കണ്ടവോളെ ഏൻ ചത്താവോലെ ആയ് അവൻ കാൽകാൽ ബൂന്തെ. അവൻ ഉടയാ വലത്തക്കയ്യെ എനക്ക് മീത്തോട് വച്ച് ഇകനെ ചൊല്ലിയെ, “പേടിയാതെ, ഏൻ മുതയാളും കടശിയാളും
ഏശുകിരിശ്ത്തു നിനട്ടും ഉണ്ണേക്കും എണ്ണേക്കും മാറാത്തവൻ.
ശ്മുർന്നാവിലെ ശവേലെ തൂതനുക്ക് ഇകനെ എളുതിൻ, ചത്തോഞ്ച് പിന്നേം ഉശിരോറി പിശയ്ക്കുകേം ചെയ്യിനവനും എല്ലാ കാരിയത്തിലേം മുതയാളും കടശീലെ ആളുമാനവൻ ചൊന്നത്,