31 അത്തുക്ക് കങ്കാണി, “ഒരാ പൊരുളെ തിരുപ്പി റൂപ്പു റൂപ്പായ്ക്കി താരാതിരുന്താ എനക്ക് എകനനേ വിളക്കമാനത്” ഒൺ അവൻ ചൊല്ലിയാലെ തേരിലോറി തൻ കൂട്ടത്തിൽ ഇരുപ്പേക്ക് പിലിപ്പോശെ വുളിച്ചെ.
അകനയൊണ്ണാ തെയ്വ നാമത്തിലെ പൊരുൾ തിക്കിലാത്തെ ഒരാ എൻ പിശപ്പെ രച്ചിക്കോണുമേ ഒൺ എകനെ അവൻകാൽ കെഞ്ചി കോക്കും? ഒരുനാളും അവനെ ചൊല്ലി കേൾവിപ്പടാത്തെ ഒരാ എകനെ അവനെ നമ്പും? ആരും തെയ്വമെചൊല്ലി അവൻകാൽ ചൊല്ലാതവോയാ ആരുക്ക് അവനെ ചൊല്ലി ചൊൽകേക്കാകും?
എനക്ക് അറിവൊള്ളെ ഒൺ ഒരാ നിനയ്ക്കിനതൊണ്ണാ ഇനീം അവൻ കനേം കാരിയങ്കാടെ അറീകേക്കിരുക്കിനെ.
അതുനാലെ നിങ്കാക്കിരുക്കിനെ കെട്ടെ പളക്കമാം മനിശെ മാനടവൻകാക്ക് വുറോതമാ നിനയ്ക്കിനെ തിശനാത്തെ കാരിയങ്കാടെ ബൂറായും വുട്ട് നിങ്കെ ഇതയത്തിൽ വിതച്ചിരുക്കിനെ തെയ്വ വശനമെ എളിമയോടെ കേട്ട് അത്തിലെ ചൊൽപ്പടീക്ക് നടക്കോണും. എന്തൊണ്ണാ ഇം തെയ്വ വശനത്തുക്ക് നിങ്കളെ രച്ചിക്കേക്കൊള്ളെ ചക്കിതി ഒണ്ട്.
ഒണ്ണാ വശതിയാനെ മനിശനെ തെയ്വം വലിയവനായ് വിലമതിയാതവോയാലും അവൻ അത്തിൽ പിരിയമടയട്ടെ. എന്തൊണ്ണാ അവൻ ചൊത്ത് ചുമുത്തിരം പൂവോലെ നാശമായോകും.
ആരും ഉടവനുക്ക് വഞ്ചനെ ചെയ്വാനില്ലെ; നിങ്കളിൽ ആരൊണ്ണാലും ഉലകത്തിലെ ആളുകേക്ക് മില്ലോട് താൻതാൻ പെരീലെ അറിവാളിയൊൺ നിനയ്ക്കിനതൊണ്ണാ അവൻ മെച്ചക്കമാനെ അറിവാളി ആളത്തുക്കുചൂട്ടി ഉലകത്തുക്ക് മില്ലോട് അറിവുകെട്ടാ ആകോണും.
തെയ്വ രാച്ചമെ കുഞ്ചിക്കാടുവോലെ ഏത്തെടാത്തവൻ ഒരുനാളും അത്തിൽ കടകാത്ത് ഒൺ ഏൻ ചത്തിയമാ നിങ്കകാക്ക് ചൊന്നെ” ഒണ്ണോൺ അവറാത്തുക്ക് കയ്യെ വച്ച് കൂശാടിയെ.
പിലിപ്പോശ് ഓടി പോയപ്പെ കങ്കാണിയാനവൻ പലകപ്പാട്ടുക്കാറൻ എശ്ശയ്യാവ് പൊത്തകമെ വാശിക്കിനതെ കേട്ടെ. “നീ വാശിക്കിനത് നിനക്ക് വിളക്കമാനതീ?” ഒൺ കേട്ടെ.
തിരുവെളുത്തിൽ അവൻ വാശിച്ചാൻ ഇകനതാൻ, “അറുപ്പേക്കൊള്ളെ ആടവോലെ അവനെ കൊണ്ടേയെ; റോമമെ അറുക്കിനവേരാക്ക് മില്ലോട് ബുറീനെ നിക്കിനെ ആട്ടുക്കുഞ്ചിവോലെ അവൻ ഒണ്ണാം കുരവുടാതെ നുണ്ണെ.