17 ഒണ്ണാലും ഇത് മനിശെ മാനടവനിടേൽ അതികമാ പരകാതെ ഇരുക്കേക്ക് ഇനി ആരുകാലും ഇം നാമത്തിൽ കുരവുടുവാനില്ലെ ഒൺ വിലക്കോണും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
“ഇം ഏശുവെ പേരേത്തി മനിശെ മാനടവനെ പടിയ്ക്കെ വയ്പ്പാനില്ലെ ഒൺ എങ്കെ നിങ്കകാക്ക് തിട്ടമിട്ടതാനേ?” അപ്പണും നിങ്കെ എങ്കെ ചൊല്ലിയതെ കോളാതെ നിങ്കെ ഉവതേശമെ എരുശലേമിലവേരാക്കെല്ലാം വെളിവായ്ക്കി കൊടുക്കിനെ; അം മനിശൻ ചാവിലെ കുത്തമെ എങ്കെ തലേൽ വയ്പ്പതാനീ നിങ്കെ കങ്കണം കെട്ടിനത്.
കരുത്താവിലെ വശനം നിങ്കളിൽ നുണ്ണും മക്കതോനിയാവിലും അക്കായാവിലും മട്ടും നാത്തെ തെയ്വത്തുകാലൊള്ളെ നിങ്കെ നമ്പിക്കയെ ചൊല്ലി എല്ലാ പണ്ണേലും വെളിവായ് ഇരുക്കിനെ. അതുനാലെ എങ്കെ ഇനി ഒണ്ണാം ചൊൽവിളതില്ലെ.
തെയ്വ ആലയത്തിലെ വലിയെ പൂയാരികാട്ടുക്കും ആലയത്തിലെ കാവലാളിക തലവനുക്കും ഇതകേട്ടതും അപ്പോശ്ത്തലരുക്ക് എന്തായേയെ ഒൺ നിനച്ച് വെരുണ്ടേയെ.
ഒണ്ണാ ഇകനെ ആയതെ കണ്ട് മാനടവൻകാടെല്ലാം തെയ്വമെ വുളിച്ച് മകിമപ്പടുത്തിയനാലെ അവറാത്തുക്കു തണ്ടനേ കൊടുപ്പേക്ക് ഒരു വശീം നാപ്പോയനാലെ പിന്നേം അവറാത്തുക്ക് തിട്ടമിട്ട് കടത്തിവുട്ടെ.
അതുനാലെ അവൻ ശിശിയരുകാട് വന്തു അവൻ ചാവെ കട്ട് എടുത്ത് പോയ്, അവൻ ചത്തവേരാ ഇടേൽനുൺ ഉശിരോറി എന്തിയേയെ ഒൺ മാനടവൻകാക്ക് ചൊല്ലാതിരുപ്പേക്കും കടശീലെ ചതിവ് മിന്നത്തേതിലും കറുമമാകാതിരുപ്പേക്കും മൂണാമതുനാ വരേക്ക് കല്ലറെ ഉറപ്പാക്കുവേക്ക് കൽപ്പനെ ഇടോണും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അന്നേരമേ അവറാത്തുക്ക് പാരുവെ കിടച്ചെ; പിന്നെ ഏശു അവറാത്തുകാക്ക്, “ഇതെ ആരുകാലും ചൊൽവാനില്ലെ” ഒൺ താക്കലെ ചൊല്ലിയെ.
എന്നെ കടത്തി വുട്ടാളെ അവറാത്തുക്ക് തിക്കിനാത്തെ, അകനെ എൻ നാമം നാലെ ഇകനയെല്ലാം അവറെ നിങ്കകാൽ ചെയ്യും.
എശമാനൻമാരേ, ഇതുവോലെയേ നിങ്കെ പണ്ണക്കാറാകാലും ചെയ്യവേണ്ടെ കാരിയമെ ചെയ്യോണും. നിങ്കാക്കും നിങ്കെ പണ്ണക്കാറാക്കും ഒരേ എശമാനൻ മേലോകത്തിൽ ഒളെള; അവൻ മുകറെ നോക്കാതെ എല്ലാരാം നായമിടിനനാലെ അവറളെ പേടിയ്ക്കെ വയ്ക്കിനെ വാക്കുകാടെ വുട്ടൊറിയോണും.
ഉടയാളെ വെക്കമെ കെടുത്തിയപ്പണും അവൻ തിരുപ്പി വെക്കം കെടുത്താപ്പോയെ; അവൻ കറുമമടഞ്ചപ്പെ അവൻ തിരുപ്പി അരട്ടിയൊണ്ണും ചൊല്ലിയതില്ലെ. നീതിയോടെ വിതിക്കിനെ തെയ്വത്തുകാൽ ഉടയാളമേതാൻ ഒപ്പണയ്ക്കേം ചെയ്യത്.