6 ഏൻ കുറുപ്പാ നോയ്ക്കപ്പെ പൂമീലൊള്ളെ നാല് കാലൊള്ളതും കാട്ടു ചീവാതീം ഊരുന്ത് നടക്കിനതുമാനെ ചീവാതികാടാം വാനത്തിലെ പയ്ക്കികാടാം അത്തിൽ കണ്ടെ.
അതോഞ്ച് ചുരുളെ തിരച്ച് പള്ളീലെ ഏവൽക്കാറൻകാൽ കൊടുത്താലെ ഇരുന്തെ; തെയ്വ ആലയത്തിലിരുന്തെ എല്ലാരും അവനെ കുറിപ്പാ നോയ്ക്കി ഇരുന്തെ.
അവറെ അവനെ കുറിപ്പാ നോയ്ക്കെ, പത്തിരോശ് അവൻകാക്ക്, “എങ്കള നോക്ക്” ഒണ്ണെ.
പിന്നേം ഏശു ഉടയാ കയ്യെ അവൻ കൺകാൽ വച്ചാലെ വായാതിയതും അവൻ കൺ തുറന്ത് നയമാ കാൺമ്പയായെ.
പൂമിനാട്ടിലെ എല്ലാ ചീവാതികേലേം നടക്കിനതും ഊരുന്ത് നടക്കിനതുമാനെ ചീവാതികാടും പറക്കിനെ പയ്ക്കികാടും അത്തിൽ ഒണ്ടായെ.
“ഏൻ ഓപ്പാവ് ഒണ്ണെ പട്ടണത്തിലെ കൂരേൽ വായാതികിട്ട് ഇരുന്തവോളെ ഒരു തറുശനമെ കണ്ടെ; നാലുകോടാം കെട്ടി ഉറയ്ക്കെ വലിയെ കിടിയം വോലെ ഒരു ഏനം വാനത്തിൽ നുൺ എൻകാക്ക് വന്തെ.
‘പത്തിരോശേ, എന്തി അതെ കൊൺ തിൻ’ ഒൺ എൻകാൽ കുരവുടിനെ ചത്തമെ ഏൻ കേട്ടെ.