30 കേശിനവേരാ കേശാത്തവേരാവോലേം പിരിയമടേനവൻ പിരിയമടയാത്തവേരാവോലേം വിലേക്ക് വാങ്കിനവൻ അവകാശപ്പടാത്തവോലേം പിശയ്ക്കട്ടെ.
അതുവോലെ ഇപ്പെ നിങ്കാക്ക് കവലെ ഒണ്ട്; ഒണ്ണാ ഏൻ നിങ്കളെ പിന്നേം കാണും അന്നേരം നിങ്കെ പിരിയമടയും; അം പിരിയമെ നിങ്കളിൽ നുൺ എടുത്തൊറീകേക്ക് ആരുനാലേം മുടിയാത്ത്.
ഇപ്പെ മതിയടഞ്ചിരുക്കിനെ നിങ്കാക്ക് അമ്മച്ചേ, ചരിയാനെ കറുമം; പിന്നെ നിങ്കാക്ക് പഞ്ചം പുടിക്കും. ഇപ്പെ ചിരിക്കിനവേരായാനെ നിങ്കാക്ക് അമ്മച്ചേ, ചരിയാനെ കറുമം; നിങ്കെ കവലയടഞ്ച് കേശും.
ഇപ്പെ പഞ്ചത്തുക്ക് ഇരുക്കിനെ നിങ്കെ ഓകമൊള്ളവേരാ; എന്തൊണ്ണാ നിങ്കെ തുൺ മതി വരും; ഇപ്പെ കേശിനെ നിങ്കെ ഓകമൊള്ളവേരാ; എന്തൊണ്ണാ നിങ്കെ ചിരിക്കും.”
അവെ ഉടയാളമേ മകിമപ്പടുത്തി തികിളിച്ചെ നിലേക്ക് തകുന്തെ തണ്ടനയാം കവലയാം അവേക്ക് കൊടിൻ. ‘ഏൻ രാശാത്തിയായ് ഇരുക്കിനെ. ഏൻ തൂക്കാലിച്ചി നാത്തെ; എനക്ക് ഒരു കാലത്തിലും കവലെ ഒണ്ടാകാത്ത്’ ഒൺ അവെ ഇതയത്തിൽ ചൊന്നെ.
കോയിമെ കട്ടിലേക്കു നടുവെ ഒളെള കുഞ്ചി ആട് അവറളിലെ ഇടയനാകും; അവൻ അവറളെ മേച്ച് ഉശിരൊള്ളെ തുമ്പുകത്തുകാക്ക് നടത്തും. തെയ്വം ഉടയാ കയ്യാലെ അവറെ കണ്ണിൽ നുൺ കണ്ണീരെ എല്ലാം തുടച്ചൊറിയും.”
അത്തുക്ക് അബുറാകാം, “മകനേ, നീ ഉശിരോടിരുന്തെ കാലത്തിൽ നിനക്ക് നൽമേം അതുവോലെ ലാശരുക്ക് തിൻമേം കിടച്ചെ ഒൺ നീ നിനച്ചോകോണും; ഒണ്ണാ ഇപ്പെ അവൻ ഇങ്ക് നിമതി അടേനെ; നീയോ അങ്ക് കറുമമടേനെ.
ഏശുവിൽ നമ്പുനെ എൻ ഇണങ്കരേ, ഇനി കൊഞ്ചകാലം മട്ടുംതാൻ ഇരുക്കിനത് ഒൺ കണ്ട് ഏൻ നിങ്കകാക്ക് ചൊന്നത്, പെണ്ണാകാട് ഒള്ളവേരാ ഇനിയിരുന്ത് നാത്തവൻവോലെ പിശയ്ക്കോണും.
ഉലകത്തിലൊള്ളതുകാടെ ബൂറാ പളകിനവേരാ അത്തിലേ അരുവണേവാനില്ലെ. എന്തൊണ്ണാ ഇം ഉലകം ഇപ്പെ ഇരുക്കിനെ നിലമേൽ ബൊകാലം ഇരാത്ത്.