32 मति येसु तन्क बोयतदिन ऊळलाह, मुडगा सर्ने ऊळतोग़.
ओनाङ कग़यवालोर इतोर, “इद मुलु नीवा सर्ने मन्जि, नियके दोबेङ-नूकेङ कीयनदिन ऊळिह्निन! मति ‘नाक बोग़ बोयतोग़?’ इनजोर, बह इह्निन गूरु! (वेल्लाटोर नीक बोयिस मनदनुर,)” इतोर.
अस्के अद आंचाळि, सव्रेम आतन इनजोर पुन्जि, येसुनगा वाता. वासि रेयते साङसोर येसुनाङ काल्क अरता. अर्सि पया तन्क बह बह आता, अद सबे ओन सेतेम-सेतेम वेहता.
पया येसु सर्ने ऊळिसि, तनाङ कग़यवालोरिन इतोग़, “पका मालसोम मता लोकुर, देवुळता राजेमतोर आयना इतेके, पका मुस्किल आस्ता.”