21 पया येसु मुने अद मरातुन इतद पोल्लो, पत्रुह्क सीता वाता. अस्के ओग़ येसुन इतोग़, “गूरु, ओद ऊळा! निमा सरप ईतद अंजिर मरा वाग़ता,” इतोग़.
बोग़ाय येसुसामिन जीवा केवेके, ओन्क सरप दल्गि! ए सामि, वय!
“पया दावळ बाजेतोर लाग्वोरिन नना इनदकन, ‘ए सरपते मनवालोरिर, नयग्डाहि पेसिस अन्ह्टु. देयह्किह्कु ओसो अविस्कना मुक्याह्कु तयर कीतदु, बेस्केन पिववद किसबटटगा अन्ह्टु.
लोकुर वेरिन गोटुस्कनगा जोहर कीयना ओसो ‘गूरु’ इनदना, इद्रमताङ वेरिह्क बेसु.
अग़दगा उंदि अंजिर मरा दिसताह्कु, अगा तिनदलाह अंजिर पंडिङ मनदनुङ बहे, इन्जि येसु मराता एरे अन्जि ऊळतोग़. मति ऊळतेके उंद वने पंड अगा इले, वेट आकिङे मताङ. अस्के ओग़ मरातुन इतोग़, “ए मरातिन, नियगा बेस्केन कायाङ आदमाकिङ!” इनजोर सरप ईतोग़. अह इताहे चट्नेन मरा वतिस अता.
“मति मीकु बोग़े ‘गूरु’ इनमाकेग़. बाराह्क इतेके नना ओर्वोनन मीवा गूरुनन, मीट मात्रम कतमतोरिर तमोग़-दादालोरिर मह्निर, मियगा उड्लोग़-बेरोग़ इलविर.
अद आंचाळि नाटे अन्ज मतस्के, कग़यवालोर येसुनु “अले गूरु, इव नीक तिनदलाह ततोम, तिन,” इन्जि इतोर.