21 पया दुस्रोग़ ओनाङ कग़यवाल ओन इतोग़, “गूरु, (नना नीवा संगे वायकन, निटमे. मति) मुने नाक बाबाना लोन दायलाह ईमु. बाबाल हायनोग़ अस्के, नना ओन पोहचि नियके वायकन” इह ताल्ह्कतोग़.
ओसो बोर नयेनाह्क तमा लोन-दुवरतुन, दादाल-तमोनु, एलाळ-बायिनु, तलोग़-तपेनु, पिलाङ-पेकोरिन, जागा-बूमतुन, कतम विळ्सिह्तोर, ओरिह्कु देवुळि लेकालेवा सम्सरम ईयग़ा, अचोने आयो मति ओसो अमेसाता पिसमुळ वने ईयग़ा.
अदिनेनाह्क इंजेटाहि मुनेह, बोने माट मन्कना विचर मतपु, ऊळनद आयो. इद्रम मुने माट किर्स्तुन वने, मन्कना विचर मतपु ऊळिस मतोम. मति इंजेके ओन माट अद्रम ऊळोम.
मति येसु ओन इतोग़, “कोय्लेस्किह्क मनदलाह बार गळ्दाङ, पोग़ोटाङ पिटेह्क मनदलाह बार गूडाङ मन्ह्ताङ. मति नना माने-मन्कना नडुम पुटिसाय मति, नाक तला रोयिह कीयलाह वने जागा इले. (निमा वने अद्रम मनदलाह तयर मह्निना?)” इतोग़.
“आयो, निमा नावा संगे इंजेकेन वय. देवुळता जीवालेवोरु हातपे मन्ह्तोर, ओरे तमाङ हातोरिन पोहिर!” इन्जि येसु ओन इतोग़.