11 “गळ्क मनेके अव बैरिस्कु एयुङ लेयास्कु, मर्म-लोतगा वासि केयलाह आताङ, ‘दादा, दादा, माट वातोम, मयेनाह्क तेल्प तेग़या!’
“नना बेस्के राजाल आस वायकन अस्के, इहलेह्का मनदनुङ. बोराङो मर्मिनगा दहा लेयास्कु, तमाङ पोतिह केवाङ कंदिस्क पोसि, मर्मपिलाता लोनु, मर्मपेकान केपलाह अताङ. (मर्मपेकाल वायनोग़ अस्के माट पलत पेसिसि, ओनु कंदिस्कना वेह्चते मर्मपिलाता संगे काल्ह्पिसीकोम इनजोर, अव अग़ ऊळिंदुङ.)
अस्के मर्मपेकाल अविस्किन लोप्पाडाहि पळ्मिङ ईतोग़, ‘मीट बेविस्कनिरो? नना सेतेम वेहतह्नन, मीक मुर्तिय पुनोन!’” इन्जि येसु पीटोतुन मारिह कीतोग़.
पया लोता माल्कानन नना तेदिस अग़दुन केहतकन, अस्के मीट दारावंडटगा निचि ‘सामि! मयेनाह्क तेल्प तेग़या!’ इनजोर तेल्पतुन कोह्कसोर केयकिर. मति नना मीकु, ‘मीट बेग्डाह वातिरो, नना मीक पुनोन!’ इनदकन.