32 योहन मीकु सेतेमता अग़ तोहतलाह वातोग़, मति मीट लोकुरिर ओन नमविर. सिद्वा एनवालोर ओसो बोगेस्कु मात्रम ओन नमतोर. ओर तमा पापमताहि मिळ्न्दतदिन ऊळिस तेला मीटु मिळ्न्दविर, योहनिन नमवाये मतिर.
योहनिह्क लोकुरिन देवुळता पेदिरते एग़ मीहतलाह, बोग़ अदिकर ईतोग़? देवुळ ईताया, बारा मन्कलोर ईतोरा?” इन्जि ताल्ह्कतोग़. अस्के ओर तमतमाय इह वळ्ह्किंदुर, “माट देवुळ ईता इनदकल अस्के, वेग़ इनदनोग़, ‘अह इतेक मीट बाराह्क योहनिन नमविर?’ इनदनोग़.
इतेके, वेर देवुळता सेतेम अग़दुन पुनवा मन्ज मतेके, वेरिह्क बेस ओप्पिस मनालि. “नयु तना ककतदिने नाकलाह मलयह्ता, नोग़तद पदि मल्स चिक्लातगाने दोळ्गलाह दास्ता,” अद्रमलेह्काने आतोर; वेर देवुळ तोहतद अग़दुन पुन्ज मन्जि, अद पवित्र अग़दुन विळ्सिसि, (तमा पाळ्ना अग़दुने ओसोवने पोयतोर).
पापमता अग़दाहि जर मलयि इनजोर, नना तान्क मोका ईतन; मति सिंड्रि कबळता अग़दाहि मलयलाह, तान्क विचर वावो.
अदिनेनाह्क मावोर विस्वसिरिर, जीवात मनदनद देवुळतुन विळ्सिस दायना लेह्काडा लाग्वद बुदि, विस्वस केवद बुदि, मियगा मनमाकि!
ओसो विरुद केवालोरिन, कुलुल बुदते तेळियिह कीयना. अद्रम कीतेके, देवुळि ओरिन वने पापमता अग़दाहि मल्हचि, सेतेमतुन पुनाह कीतेक कीयग़ा बहे.
अद्रमे योहन लोकुरा संगे उदसोर बेस तिनजोर-उनजोर वावोग़, अदिह्क इसि ओनगा देयम मन्ह्ता, इद्रम ओन इन्ह्तोर.
बोर मीक जीवा कीस्तोर, सिरप ओरिने मीट जीवा कीतिर इतेके, मीक देवुळि बाताल इनम ईयग़ा? सिद्वा एनवालोर मुळ्हेर वने अहे कीस्तोरा, केवोर?
“इदिनलोप्पा मीवा बाताल विचर मन्ह्ता? इर्वुरग्डाहि बोग़ तपेना पोल्लो केंजतोग़?” इन्जि येसु ओरिन ताल्ह्कतोग़. “माळा मग़िय केंजतोग़,” इनजोर इतोर. येसु ओरिन इतोग़, “इह केंजाट, नना सेतेम वेहतह्नन, मीकाय मुने सिद्वा एनवालोर ओसो बोगेस्कु, इद्रमतोर देवुळता राजेमते जागा पोयह्तोर.