29 ‘नाक दाया वसो, रा!’ इन्जि, वेग़ पेकाल इतोग़, मति पया बहो आलिह कीसि, वेना विचर मिळ्न्दताह्कु, वेग़ कबळतुह्क अतोग़.
मीवा मुडग्डाहि उच्वुर मन्कलोरिर मुने अद्रमे मतिर. मति येसुसामि किर्स्तु मयेनाह्क डोलताह्कु, मावा देवुळि तना जीवाते मीवा जीवातुन नोग़ता, नोग़्सि मीक तनेनाह्क एग़िह कीता, सेतेमतोर कीता.
अदिह्क मुने दमिस्क सहरतोर यहुदिरिह्कु, पया येरुसलेमतोर यहुदिरिह्कु, पया पूरा यहुदिरा बूमतगा ओसो यहुदि आयवोरिह्क इंका ‘पापमता अग़दाहि मल्सि देवुळतगा वाटु, वासि माट मलतोम इन्जि, बेसताङ कबस्क कीस तोहाटु’ इनजोर, इद पोल्लोतुन पोकुर कीसोर मतन.
“इदिनलोप्पा मीवा बाताल विचर मन्ह्ता? इर्वुरग्डाहि बोग़ तपेना पोल्लो केंजतोग़?” इन्जि येसु ओरिन ताल्ह्कतोग़. “माळा मग़िय केंजतोग़,” इनजोर इतोर. येसु ओरिन इतोग़, “इह केंजाट, नना सेतेम वेहतह्नन, मीकाय मुने सिद्वा एनवालोर ओसो बोगेस्कु, इद्रमतोर देवुळता राजेमते जागा पोयह्तोर.
येसु ओसो इतोग़, “नना उंद पुन्पिह कीयनद पीटो वेहतह्नन, केंजाट. वग़ोग़ मन्कह्क इर्वुर पेकोर मतोर. तपे माळा मग़नगा अन्जि, ‘निमा नेंड अंगुर वाळुमतगा अन्जि कबळ कीम डा,’ इन्जि वेहतोग़.
“पया तपे उड्लोग़ पेकानगा अन्जि अहे वेहतोग़. ओग़ उड्लोग़ पेकाल पया, ‘एय, दाय्ह्नन बाबा!’ इतोग़, मति अनोग़.