13 अस्के ओरग्डाहि वग़ोनु माल्काल इतोग़, ‘नना मीक नाळेह केवोन, तमो. नना नीकु उंद दियाता कूल ईकन इताह्कु, इंगो इनविना?
“मावोनिन, निमा बेद कबळतुह्क वातिन, तान कीमु,” इनजोर येसु ओन इतोग़. इतस्के येसुना मुनेह मुल सर्ने आसि, ओन पोयतोर.
‘इंगो रा तमो, मर्मिह्क बेसताङ गेंदेङ केग़वा, निमा मर्म-मंडातगा बह नेङतिन, डा?’ इन्जि राजाल वेन ताल्ह्कतोग़. अह इतस्के वेना मोकम एग़ रेगता.
मति इद्रमलेह्का देवुळतुन मर्लाबडनद ओप्पिह्ताया? माट इतेक वेट मन्कलोरले आंदल, इदिन सीता कीयिङ. कुमाल पंडटद अळ्का, “चेह! नाक इद्रम बाराह्क पंडटिन डा?” इनजोर ओन इन्ह्ताया?
पया ओरिह्कु दिनमता बूति, उंद दियाता कूल ईकन इन्जि करल आसि, अंगुर वाळुमते ओरिन लोहतोग़.
निमा मुयोग़ आयवा, नीवा बूत पोसि अन. नीक नना बेचोन बूत ईतन, अचोने बूति वेर आक्रिते वातोरिह्क वने ईयना, इद्रम नावा विचर मन्ह्ता.