22 अस्के पया देयह्क पोयताह्कु, मूकाल-गुडि आता मन्कनु, लोकुर येसुनके ततोर. ततस्के येसु ओन सव्रे कीसीतोग़, अस्के ओग़ मन्कल वळ्ह्क बोटटोग़, अहे तोवया बोटटोग़.
ओरिन ईकळताहि देवुळता वेह्चतगा वायनदु,देयमदीपता लावताहि देवुळतके वायनदु, अग़ तोहतलाह नीक लोहतह्नन. ओर नाक विस्वस कीतेके, ओरा पापमता मापि आयग़ा, अहे देवुळ आचतोर लोकुरा संगे ओरिह्क जागा दोर्कग़ा,’ इनजोर इतोग़.
देयह्क पोयतोर वने, लोकुरा नडुम मतोर. अव देयह्क येसुन ऊळतेक अचोन, ओना मुनेह अर्सि, “निमा देवुळता मग़निन!” इनजोर, जोरते केयिंदुङ.
येसुनाङ कीताङ कबस्क पूरा सुरिया पटमेंड आबुर आताङ. अस्के सबे रीतिनाङ रोगह्कने ऊटेम आस मतोरु, कुर्मुटटप आतोरु, पटापुटा नोयनद दुकतोरु ओसो देयह्क पोयतोरु, कुळ्न्दिल रोगह्कनोरु, कय्क-काल्क वाग़तोरु, इद्रम सबे रोगह्कनोरिन येसुनके ततोर. ततस्के येसु सबेटोरिन सव्रे कीसीतोग़.
ओग़ अडोन पास्कवाल देयह्कना मुक्याना सबे लाव अग़्के वायनोग़. बामनाह लेह्काडाङ कबस्किन सीनाङ इनजोर तोहतनोग़, ओसो इव देवुळतग्डाङ इनजोर, मन्कलोर इनाह ओरिन नाळेह कीयनोग़.