28 “एय कह्टेम कीसोर बागतोरिर, (वेल्लाङे अडोङ-उतुर्कना) मोता कांजतोरिर, मीट सबेटोरिर नयके वाटु, अस्के नना मीवाङ जीवाह्कु आरम ईकन.
नना पेदातनम केवानन आयोन, ओसो जीवाते कुलुल मह्नन. अदिह्क (मीवा पूहतद जुवातुन पोहचि,) मीट नावाये जुवा कांजाटु. ओसो नावाङ कग़याटु, अहे कीम्ह्टु, अस्के मीवाङ जीवाह्कु आरम दोर्कग़ा.
पंडुमता मारेंगा बेरा दियाते, येसु तेदिसि बेह्राङ वळ्ह्कतोग़, “बोरिह्क एग़ उनडा वसता, ओर नयगा वास उनिर.
बोन-बोन नाक बाबाल ईस्तोग़, ओर कतमतोर नयगा वास्तोर. ओसो बोर नयगा वायनुर, ओरिन नना बेस्केन मल्हच लोहोन आयकन.
ओसो माट अडोना इळ्न ओर्युलतोरा लेह्का मनदनदायो इन्जिये, किर्स्तु माक पिह्ट अर्हतोग़. अदिनेनाह्कु मीवा विस्वसते मीटु मेग़्किस मन्ह्टु, मति मीट ओर्युलतोरा लेह्का, पूहतद अडोना जुवा कांजमाटु.
देवुळता जीवा, ओसो गोरेपिलाता संगे जोळेम आयनद मर्मपिला, येसुन “वय!” इनजोर इन्ह्ताङ. इद पोल्लोतुन केंजवालोर वने, “वय” इनजोर इनिर. एग़ उनडा वसतोर वायिर, विचर मनवालोर मन्कलोर, जीवा ईयनद एतुन पुनेमते उनिर.
वेर वेहतव अडोङ, मीक पका बेरा मोतालेह्का आस्ताङ. मति अद मोतातुन तमा इतेके, कयतेला बोयिस ऊळोर.
मीक आरम ईकन इनजोर, देवुळि मुनेन पोल्लो विळ्सिस मता. अद पोल्लो इंजेक वने अरयह्ता. अदिनेनाह्कु आरम दोर्कनगा एव्वोम आयकोम बहा इनजोर, मीट ओर्वोग़-ओर्वोग़ रेयिस मन्ह्टु.
इचोन तोहचाय मति, मीट इंजेके मोसानाङ अडोने ताकाट इनजोर वेहचि, ओरा पोग़ोन पूहतद मोतातुन वाटलाह, बाराह्क देवुळता पट ऊळिह्निर? मावाङ तादोर-बाबोर ओसो माट वने, मोसानाङ पूरा अडोने ताक पग़वल.
इद्रम एपुर पेसनाह कबळ कीसि, कबळ कीया पग़वोरिन साय्ता कीयनदु इनजोर, नना नावाङ सबे कबस्कने कीस तोहतन. अह कीनेके, येसुसामि कुदि वेहतद इद पोल्लोतुन सीता कीयनदु: ‘दुस्रोनग्डाहि एतनदिह्काय, ओन्क ईतेकेने एक्वा गिर्दा वास्ता,’” इनजोर पोलु इतोग़.