17 “अद्रम आनेके पया, ओग़ पेकाल सीता अरतोग़. अस्के तनतनाय इद्रम विचर कीतोग़: ‘नावा बाबानगा इतेके, बेच्वुरो ओर्युलतोर मन्ह्तोर, ओरिह्क तितेक वने मारो. मति नना इसि इगा कग़्विह्क हासोर मह्नन.
बेव कबस्कनगा वेह्च दींचिह्ता, अव वने दींचिह्ताङ. अदिनेनाह्क इद्रम वेहतद मन्ह्ता: “ए पापमते उंजवानिन! तेदा! देवुळतग्डाहि एग़िसि, डोलतप लेह्का मनवानिन. इंजेके जीवा अर्मु! किर्स्तु तना वेह्चतुन नीवा पोग़ोन अर्हतनोग़” इनजोर वेहतद मन्ह्ता.
इदिन केंजिसि ओर मन्कलोरा जीवा काल्सता, अद्रम आतस्के पत्रुनु ओसो दुस्रोर बळयिरिन ताल्ह्कतोर, “मावोरिर! इंजेके मावा पापम एडलाहि बाताल कीकोम? माक वेहाटु,” इतोर.
ओग़ साव्करना जीवा हानादीपता किसबटटा जागातगा तिपलते मनदह्पा, पोग़ोन ऊळतोग़; ऊळनेके, ओन्क जेकु अब्रहमना कचुल, लाजर उदिस मनदनदिन ऊळतोग़.
वेहतस्के बाताल बाताल आता, तान ऊळलाहि अग्डा लोकुर येसुनगा वातोर. वासि देयह्क पेसिस विततोग़ मन्कल येसुनाङ काल्कना एरे उदिस मतद ऊळतोर. ओसो ओग़ बेस गेंदेङ केग़्सि, बेस बुदते मतोग़. इदिन ऊळिसि, नाटेनोर येसुन रेयतोर.
पया अगा ओग़ पेकाल, अव पदिङ तिनदनद कोग़्मतुनाय तिन्ज, पोटा निहेनन इनजोर विचर कींदोग़. मति अद कोग़्मि वने, ओन्क बोग़े एवोग़.
पया “हां इद सबे निटमे इन्जि, इंजेक कोन नना पुतन, देवुळि तना उंद देवतुलतुन लोहचि, एरोद अग्रिपाना कयदाहि नाक विळ्सिह कीता.(नाक राजाल हव्कलाह ऊळिस मतोग़,) अद्रमे यहुदिरा आसा वने मता. मति अद्रम आयवाह, देवुळ नाक पिसिह कीता,” इनजोर पत्रु इतोग़.