22 “नना इद बूमते मल्स वानाह्जोमु, ओग़ पिसिस मनदना इन्जि, नावा विचर मतेकाय, तेना नीकु बाताल वास अरता? निमा नावा सेवा कीसोर वय!” इन्जि येसु पत्रुन इतोग़.
येसु ओसो ओरिन इतोग़, “इह केंजाट, नना सेतेम वेहतह्नन, मियग्डाहि उय्तुर नावा संगे मनवालोरिर, हायनामुनेन देवुळि तना लावते राजेम निल्पिह कीयनदिन मीट ऊळकिर,” इनजोर वेहतोग़.
मति इद पोल्लो मात्रम सीता कीम्ह्टु: नना वानाह मियगा मनदनद विस्वसतुन पका पोस मन्ह्टु.
अदिनेनाह्क मीट इंजेकेन बोने पर्ह्किस ऊळमाट. सामि वानाह केपाट. ईकळतगा मनदनविन वेह्चतगा ततना लेह्का, मन्कलोर तमा पोटालोप्पा मकिह कीस तासतव पोल्लोन, ओग़े पेसिह कीयनोग़. अस्के मन्कलोर तमा कीतद कबळता इसबते, निमा बेस कीतिन इनजोर, ओर्विन-ओर्विन देवुळि वेहतग़ा.
ऊळाट! नना चट्पिटे वायना मन्ह्ता. वातस्के मीट गेल्सतिर इन्जि, देवुळता पिसमुळतुन इनम इनजोर ईकन. तान बोग़े ऊंदना आयो इन्जि, मीवा विस्वसतुन पका पोस मन्ह्टु.
अदिनेनाह्क मावोरिर, येसुसामि ओसोवने वानाह्जोम, दीरा पोस केपाटु. ऊळाट, बेद्रम पोलमता कबळ केवालोर, पोलमते वीततद तमा पिसवग़ता अनमतेनाह्कु, सुरुमुनेता पेग़दुन ओसो मारेंगा पेग़दुन केपिह्तोर.
बह इतेके सामि वानाह्जोम, बेस्के-बेस्के जमा आस आरतुन तिह्निर, बट्किता अंगुर जोमातुन उह्निर, अस्के मियेनाह्क आतद सामिना हामुरता लोप्पा पोकुर कीकिर.
(पत्रु बेद्रमता हामुरते हासि देवुळतुन मान ईयनोग़, इदिन मुनेन वेहतलाह, येसु इह वळ्ह्कतोग़.) इचोन वळ्ह्कतस्के, येसु पत्रुन इतोग़, “नावा सेवा कीसोर वय!”
अद्रम मीट वने तयर मन्ह्टु, बाराह्क इतेके मीट नावा अग़ ऊळवा वेलाते नना, माने-मन्कना नडुम पुटटोनन वायकन.
इव पोल्लोन वेहवाल येसु इन्ह्तोग़, “इंगो! नना जल्दि वायकन,” इन्ह्तोग़. आमेन! ए येसुसामि वय!
(येसुसामि इन्ह्तोग़,) ‘ऊळाट! नना जल्दि वायकन! इद पुस्तकतगा पया आयनव पोल्लोङ रासिस मन्ह्ताङ. अविस्किन केंजिसि, अहलेह्का ताकवालोर मन्कलोर देय्वातोरु,’ (इनजोर येसु किर्स्तु नाक कबुर वेहतलाह लोहतोग़,)” इन्जि देवतुल इता.
ऊळाट, ओग़ मोयुलते वायलाह आतोग़; सबेटोर ओन ऊळनुर. ओन मोल्लाङ कोटिस हव्कतोर इंका ऊळनुर. दुनियाताङ सबे जातिनोर, ओनेनाह्क अर्युल पासोर केयनुर. इंगो आमेन.
“माने-मन्कना नडुम पुटटोनन, नना राजाल आसि, सबे देवतुल्कना संगे नावा डीसाते वायकन अस्के, नना नावा राजगादेतगा डीसाते उदकन.
बाराह्क इतेके, बेद्रमि किस-उळ्म मिळ्स्कसोरे, उंद बाजेताहि दुस्रा बाजेवनाह मिळ्स्किह्ता, अद्रमि माने-मन्कना नडुम पुटटोनन वायनस्के कतमतोर नाक ऊळनुर.
पया येसु जय्तुन मराना मेटातगा वग़ोग़े उदिस मनेके, कग़यवालोर ओनगा वासि ताल्ह्कतोर, “इव पोल्लोङ बेस्के बह आयनुङ, गूरु? नीवा वायनद वेला ओसो इद बूम मारनद वेला एवयनामुने, बेद्रमताङ सीनाङ आयनुङ?” इन्जि ताल्ह्कतोर.
“आयो, निमा नावा संगे इंजेकेन वय. देवुळता जीवालेवोरु हातपे मन्ह्तोर, ओरे तमाङ हातोरिन पोहिर!” इन्जि येसु ओन इतोग़.
पया कग़यवालोरिन येसु इतोग़, “बोर नावाङ कग़यलाह वायना विचर कीस्तोर, ओर तमा हव्कनागुटा कांजतप, नयेनाह्क वायनव तिपल्किन आपिर. ओसो तमाये गिर्दातुन पोहचि, नावा अग़दे ताकिर.
वेन पयाह पयाह वायनदिन ऊळिसि, पत्रु येसुन ताल्ह्कतोग़, “सामि, वेना बह आयग़ा?” इतोग़.
मीक पकाय ऊळ वसिस मता. बाराह्क इतेके, मावा येसुसामि वायनोग़ अस्के, ओना मुनेह मीट वने मावा संगे मनदकिर इनजोर, माक आसा तासनाह कीतिर. अस्के मीटे माक गिर्दा आनाह कीकिर. माट मावा कबळतुन बेस-नेह्ना मारिह कीतोम इनजोर, पोग़यनाह केवालोरिर मीटे!
अद्रमलेह्का मीट वने आरेम आयवा, दीरा पोस केपाटु, बह इतेके सामि वायनद दिया एरेन एव्स मन्ह्ता.