29 अदिह्क पिलाति लोता पलत पेसिस ओरिन इतोग़, “मीट वेग़ मन्कना बेद कसुर तासिह्निर?”
“बाराह्कु? ओग़ बाताल कसुर कीतोग़?” इद्रम गुमसि इतस्के, ओर इंका एक्वाये कुरेङ-वरेङ केयसोरे, “ओन हव्कनागुटातगा वेळ्हा!” इनजोर इंदुर.
ताल्ह्कतस्के नना ओरिन इतन, ‘बेचानाह कसुर तोहवालोरा मुनेह, कसुरतोग़ मन्कल निचि, तना कसुरता लोप्पा बयन एवोग़, अचानाह ओन्क सिक्सा ईयना, अद्रमता रोम सर्करता उतुर इले,’ इतन.
ओर पिलातिन इतोर, “वेग़ कसुरतोग़ आयवेके, माट वेन नियके पोस तवोम आवेरोम, महरज,” इतोर.
अस्के पिलाति लोता लोप्पा अन्जि, येसुन तनगा केयिस ताल्ह्कतोग़, “बह, निमा यहुदिरा राजानिना?” ताल्ह्कतोग़.
ओग़ वेहतद पोल्लो निटम करल आता. एरोद अंतिपस राजाल, पिलाति गुमसि, वेरु इदे येरुसलेम सहरतगा, यहुदि आयवोरा संगे यहुदिर कलियिसि, निमा निल्पिह कीतिन ओग़ पवित्र सेवक येसुन अडम आतोर. मति निमा अचोन लावतोनिन इतेके, बेद नीवा मुनेताहि विचर मता, अचोने ओर कीया पग़तोर.